Sekwencja Fibonacciego C ++
Fn = fn-1 + fn-2
Ten samouczek będzie zawierać różne metodologie w celu utworzenia sekwencji liczb Fibonacciego.
Przykład 1
W tym przykładzie po pierwsze, biblioteka strumieni wejściowych i wyjściowych jest używana do włączenia strumieni CIN i Cout, a za pośrednictwem tej biblioteki zachęca się również do zaangażowania użytkownika. W programie głównym weźmiemy dwie zmienne typu liczb całkowity. Używana jest również kolejna zmienna następna, która jest inicjowana jako zero i umieszczana do późniejszego użycia. Poprosimy użytkownika o wprowadzenie numeru, którego potrzebuje w serii Fibonaccie. Innymi słowy, liczba linii wyświetlanych jako wyjście zależy od wejścia użytkownika. Konkretna liczba, którą wprowadzi użytkownik, wynik będzie zawierał odpowiedź w tych wierszach.
Potrzebujemy pętli „dla”, aby iterować do tej konkretnej liczby, którą użytkownik wchodzi do obliczenia sekwencji. Jest to rodzaj limitu przez kilka linii. Instrukcja IF jest używana do sprawdzenia liczby; Jeśli jest jeden, wyświetl go tak, jak jest bez żadnej zmiany. Podobnie druga liczba zostanie wyświetlona również. W sekwencji Fibonacciego wyświetlane są dwa pierwsze liczby. Aby kontynuować, skorzystaliśmy z oświadczenia Kontynuacji. Aby dalej obliczyć serię, dodamy obie wartości. I ten będzie trzeci numer z serii. Po rozpoczęciu procesu zamiany pierwszej zmiennej zostanie przypisana wartość drugiej zmiennej, a druga zmienna będzie zawierać trzecią wartość przechowywaną w następnej zmiennej terminowej.
Nextterm = T1 + T2;
T1 = t2;
T2 = Nextterm;
Teraz każda wartość jest wyświetlana oddzielona przez przecinki. Wykonaj kod za pośrednictwem kompilatora. „-O” służy do zapisywania danych wyjściowych kodu obecnego w pliku wejściowym.
$ g ++ -o fib fib.C
$ ./bujda
Widać, że po wykonaniu programu użytkownik poprosi o wprowadzenie numeru, w którym wprowadził 7, wówczas wynik będzie miał 7 linii, bez względu na to, w jakim momencie seria Fibonacciego osiągnęła 7 punkt.
Przykład 2
Ten przykład będzie zawierał obliczenie serii Fibonacciego poprzez ograniczenie następnej wartości. Oznacza to, że seria Fibonacci można dostosować, podając określony numer, w jakim stopniu chcesz. W przeciwieństwie do poprzedniego przykładu, wynik zależy nie od liczby linii, ale liczby serii podanych przez liczbę. Zaczniemy od głównego programu, zmienne są takie same, a podejście zaangażowania użytkownika jest również takie samo. Tak więc dwie pierwsze zmienne są inicjowane jako zero na początku, następna zmienna terminowa jest zadeklarowana zero. Wtedy użytkownik wprowadzi numer. Następnie wyświetlane są pierwsze dwa terminy, które są zawsze 0 i 1.
Następna wartość zostanie przypisana wartość uzyskana przez dodanie liczb obecnych w pierwszych dwóch zmiennych. Tutaj pętla while jest używana do zastosowania warunku tworzenia serii, dopóki wartość w następnej zmiennej terminowej będzie równa lub mniej niż liczba, którą podaje użytkownik.
When (następny czas <= n)
Wewnątrz pętli, logika zostanie zastosowana, zamieniając liczby w kierunku do tyłu. Następna zmienna terminowa ponownie doda wartości zmiennych.
Nextterm = T1 + T2;
Teraz zapisz plik i skompiluj go, aby wykonać kod w terminalu.
Po uruchomieniu kodu system wymaga od ciebie liczby, która musi być liczbą dodatnią. Następnie zobaczysz, że po obliczeniach seria liczb do wyświetlania 55. liczby.
Przykład 3
Ten kod źródłowy, o którym wspomnimy, będzie zawierać inną metodę obliczania serii Fibonaccie. Do tej pory obliczyliśmy serię w programie głównym. W tym przykładzie wykorzystuje zaangażowanie osobnej funkcji do obliczenia tej sekwencji liczb. Wewnątrz funkcji wykonuje się wywołanie rekurencyjne w celu kontynuowania procesu. Stąd jest to również przykład rekurencji. Funkcja weźmie liczbę w parametrze, do której należy obliczyć serię. Ten numer jest wysyłany z programu głównego. Instrukcja IF jest używana do sprawdzenia, czy liczba jest mniejsza lub równa 1, a następnie zwróć samą liczbę, ponieważ potrzebujemy minimum dwóch liczb, aby obliczyć serię. W drugim przypadku, gdy warunek staje się fałszywy, a liczba jest większa niż 1, oblicz serię, wielokrotnie używając wywołania rekurencyjnego do samej funkcji.
Fib (n-1) + fib (n-2);
To pokazuje, że w pierwszej części jedna liczba przed przekazaniem całkowitej liczby do funkcji, wartość ta zostanie odjęta od liczby uzyskanej od komórki, która zawiera dwie liczby poprzedzające całkowitą liczbę jako parametr.
Teraz w programie głównym liczba jest przypisana do zmiennej, a pierwsze wywołanie funkcji jest wykonywane w celu przekazania numeru do funkcji. Teraz wykonaj kod źródłowy pliku w terminalu, aby uzyskać odpowiedź. Tutaj zobaczysz, że „13” jest odpowiedzią, ponieważ wprowadzona liczba wynosiła 7, więc seria wynosi 0+1+1+2+3+5+8+13.
Przykład 4
Ten przykład obejmuje podejście OOP (programowanie obiektowe) obliczania serii Fibonacciego. Tworzono klasę GFG. W części publicznej tworzona jest funkcja, aby mieć tablicę, która będzie przechowywać serię Fibonacciego.
F [n +2];
Tutaj n jest liczba zadeklarowana jako 0 na początku.
F [0] = 0;
F [1] = 1;
Liczby w indeksie 0 i 1 są zadeklarowane jako 0 i 1.
Następnie stosuje się pętlę „dla”, w której zostanie obliczona seria Fibonacciego. Dwa poprzednie liczby są dodawane do serii i będą przechowywane.
F [i] = f [i -1] + f [i -2];
Następnie zwracany jest konkretna liczba przy określonym indeksie.
Wywołanie funkcji jest wykonywane za pomocą obiektu.
G.fib (n);
Teraz wykonaj kod, a zobaczysz, że ponieważ liczba to 11, sekwencja będzie do 11. cyfry.
Wniosek
Ten artykuł „sekwencja Fibonaccie. Z prostą techniką zamiany, oprócz metody rekurencji i za pomocą tablic, możemy generować te liczby w szeregu. Aby utworzyć serię Fibonacciego, zaleca się liczby w typu danych całkowitych. Możemy obliczyć serię, stosując ograniczenia liczby linii i liczby sekwencji.