Trasa dodaje polecenie w Linux

Ten samouczek wyjaśnia polecenie trasy i sposób używania go w Linux do administracji łączności między różnymi sieciami.

Ten dokument pozwala podłączyć sieci metodami routingu (statyczne, domyślne i dynamiczne) i techniki wiersza poleceń (IP i Add Trasa).

Na Linux wskazuje, optymalizujemy naszą treść zarówno dla nowych, jak i doświadczonych użytkowników, przechodząc prosto do rzeczy z praktycznymi przykładami dla doświadczonych użytkowników i dokładnie wyjaśniając każdy krok do nowych użytkowników wraz z przykładami. Nasz samouczek wymaga, abyśmy zaczynali od treści teoretycznych przed praktycznymi przykładami. Jeśli jesteś doświadczonym użytkownikiem z rozumieniem routingu i musisz tylko nauczyć się praktycznych instrukcji, po prostu przewiń w dół do sekcji praktycznej lub naciśnij tutaj.

Wszystkie kroki opisane w tym samouczku obejmują zrzuty ekranu, co ułatwi każdemu użytkownikowi Linux, aby zrozumieć, w jaki sposób są stosowane.

Wprowadzenie do tabel routingu

Tabele routingu to instrukcje sieciowe, w których określamy, w jaki sposób urządzenia sieciowe mogą uzyskać dostęp do innej sieci. Na przykład, jeśli mamy sieć 192.168.0.0 i sieć 10.0.0.0, możemy użyć tabel routingu, aby umożliwić łączność obu sieci. Aby osiągnąć łączność, określamy pakiety ścieżki (trasy), które muszą przestrzegać tabel routingu. Na przykład nasza tabela routingu może określić, jakie routery należy osiągnąć, aby komunikować się z różnymi sieciami.

Polecenie, których szukasz, trasa, jest poleceniem do interakcji z tabelą routingu, polecenie do dodania odpowiednich tras, aby dotrzeć do miejsca docelowego lub wiele miejsc docelowych. Możesz dodać więcej niż jedną bramę, aby uzyskać dostęp do różnych sieci w zależności od wybranej metody routingu wyjaśnionej poniżej.

Należy również wiedzieć, że te urządzenia sieciowe umożliwiające łączność między dwiema sieciami nazywane są „bramy". Bramy muszą mieć dwie karty sieciowe, każda podłączona do sieci, które chcemy połączyć między nimi.

Statyczny kontra. Domyślnie vs. Dynamiczne routing

Istnieją trzy różne metody wdrażania routingu sieciowego: statyczny, domyślny i dynamiczny. Każdy ma zalety i wady w zależności od topologii sieci i wiedzy. W tym artykule wyjaśniono je poniżej.

Routing statyczny

Trasy statyczne są najbardziej specyficzne. Trasa statyczna oznacza, że ​​obie sieci muszą skonfigurować swoje urządzenia sieciowe (jeden po drugim), instruując pełną ścieżkę (trasę) Każde urządzenie z każdej sieci musi podążać, aby dotrzeć do drugiej sieci. Należy zrozumieć, że przy użyciu trasy statycznej wszystkie urządzenia takie jak komputery muszą być skonfigurowane ręcznie.

Powiedzmy, że masz dwie różne sieci, każda z routerem: sieć 192.168.1.X i Network 10.0.0.1. 192.168.1.0 (sieć A) i 10.0.0.1 (sieć b) chce się między nimi połączyć.

Załóżmy, że klient z sieci A chce połączyć się z siecią B. W takim przypadku musi określić w tabeli routingu miejsce docelowego sieci (b) i wszystkich routerów (bram), przez które należy przejść, aby dotrzeć do sieci B. Jeśli sieć B chce połączyć się z siecią a, każdy klient sieci B musi być również konfigurowany wzajemnie. Nie ma automatycznych odwrotnych połączeń.

Oznacza to, że jeśli mamy sieć z routerem każdy i pośredniej trzeci router, musimy skonfigurować nasze komputery klienckie, określając interfejs sieciowy lub adres sieciowy i maskę sieci, lokalny router musi użyć do komunikacji z następnym routerem (router pośredniczący , trzeci). Ponieważ router pośrednia nie jest bezpośrednio podłączony do sieci docelowej, klient musi również dodać do tabeli routingu następnego routera, który należy śledzić, aż do dotarcia do sieci docelowej. Ostatni router nie musi być konfigurowany, ponieważ jest już bezpośrednio podłączony do sieci docelowej.

Jak wspomniano wcześniej, urządzenia routingu muszą mieć dwie karty sieciowe lub interfejsy do komunikowania się z obiema sieciami.

Zróbmy poniższy obraz jako przykład. Jeśli komputer z Sieć 1 chce połączyć się z komputerem z Sieć 2 za pomocą routingu statycznego komputer z Sieć 1 musi zdefiniować w tabeli routingu, że oba interfejsy wyjściowe, Router 1 I Pośrednio router, Należy użyć do połączenia się z następnym routerem, aż do osiągnięcia ostatecznego miejsca docelowego.

Podczas korzystania z routingu statycznego komputer musi również zdefiniować interfejs wychodzący, aby połączyć się z routerem pośrednikiem i interfejsem, który router pośredniczy musi użyć do połączenia z routerem należącym Sieć 2. Jednakże Sieć 2 Router nie musi być określony w tabeli routingu, ponieważ jest już podłączony bezpośrednio do miejsca docelowego.

Jeśli klient z sieci 2 chce połączyć się z siecią 1 (odwrotną), będzie również wymagane do dodania odwrotnej trasy lub ścieżki (w tym jej routera, ale bez włączenia Sieć 1 router, który jest już podłączony Sieć 1).

Drogi statyczne są najszybszą i najbezpieczniejszą metodą routingu. Jest szybki, ponieważ klienci zapewniają urządzenia routingowe pełną ścieżkę, podczas gdy routery muszą się ich nauczyć w innych metodach.

I jest bezpieczne, ponieważ sysadminowie posiadają pełną wiedzę na temat topologii sieci, a pakiety przechodzą dokładnie przez określoną trasę (ścieżka).

Najważniejszą wadą routingu statycznego jest to, że każdy klient musi być skonfigurowany ręcznie, co nie jest praktyczne dla dużych sieci.

Nazywa się to „statycznymi”, ponieważ każdy klient predefiniuje trasy.

Domyślne routing

Podczas gdy trasy statyczne wymagają od klienta dodania pełnej ścieżki do miejsca docelowego, domyślna trasa wymaga tylko dodania do tabeli routingu drugiego przeskoku po lokalnym routerze. Drugi router, bez instrukcji z tabeli sieci, wysyła pakiety do następnego przeskoku lub routera, mając nadzieję, że rozwiąże miejsce docelowe lub przekazuje pakiet do innego routera, który może określić cel. Proces ten powtarza się, dopóki miejsce docelowe nie zostanie rozwiązane, chyba że niektóre routery nie mogą kierować pakietu do innego urządzenia. W takim przypadku pakiet jest upuszczany.

Domyślna trasa niekoniecznie zastępuje routing statyczny lub dynamiczny, ale pozostaje ostatnim zasobem na wypadek, gdyby miejsce docelowe nie zostało zdefiniowane przez routing statyczny lub dynamiczny. Rzeczywiście, domyślna trasa jest również nazywana „ostatnim zasobem”. Czasami możesz mieć tylko domyślną bramę, na przykład, gdy łączymy się z Internetem. Następnie połączenie trwa jako dynamiczne.

Dynamiczne routing

Dynamiczne routing ma miejsce, gdy nie ma tabel routingu, a routery wymieniają lub dzielą się wszystkimi swoimi informacjami z innymi routerami. Uczą się topologii sieci, dzieląc się informacjami. Jak wspomniano wcześniej, przy trasach statycznych pakiet jest upuszczony, jeśli jakiś router zdefiniowany na ścieżce jest niedostępny. W przeciwieństwie do routingu statycznego, dynamiczny w takich przypadkach szuka alternatywy, ponieważ nie ma predefiniowanej trasy.

Praktyczne wprowadzenie do polecenia trasy

Przed dodaniem lub usunięciem tabel routingu zobaczmy, w jaki sposób możesz wydrukować istniejące trasy. Możesz to zrobić, uruchamiając Trasa IP lub polecenia trasy z uprawnieniami Superuser, jak pokazano poniżej.

Notatka: Aby użyć polecenia sudo trasy, musisz zainstalować pakiet narzędzi netto.

Sudo IP Route

Powyższy zrzut ekranu pokazuje, że domyślną bramą jest mój router z adresem IP 192.168.0.1, podłączony przez urządzenie WLP3S0 i uzyskanie adresu IP z DHCP.

Druga i trzecia linie są nieistotne. Drugi jest generowany w przypadku problemu przypisania IP, a jądro przypisało trzeci wiersz.

Jeśli zainstalowałeś pakiet narzędzi netto Na komputerze możesz również uruchomić następujące polecenie, aby zobaczyć istniejące tabele.

Trasa sudo

Trasa dodaje polecenie w Linux do routingu statycznego

Trasa dodaj -Net Mash GW dev

Dlatego jeśli mój adres IP to 192.168.0.103 i chcę połączyć się z siecią 192.168.1.0, który jest podłączony przez router (z dwoma interfejsami) z adresem IP 192.168.3.0, uruchom polecenie pokazane na poniższym rysunku:

Trasa Dodaj -Net 192.168.1.0 Mash Network 255.255.255.0 GW 192.168.3.0

Możesz zrobić to samo za pomocą Polecenie IP z następującą składnią.

Trasa IP Dodaj 192.168.1.0 przez 192.168.3.0 Dev WLP3S0

Polecenie trasy dodaj, aby zdefiniować domyślną bramę w Linux

Składnia jest pokazana poniżej, jeśli chcesz dodać domyślną bramę za pomocą Trasa dodaj polecenie.

Trasa Dodaj domyślnie GW

Jeśli chcę dodać domyślną bramę, aby uzyskać dostęp do Internetu, a mój router ma adres IP 192.168.0.1, wykonałbym następujące polecenie:

Trasa Dodaj domyślnie GW 192.168.0.1 WLP3S0

To samo można zrobić z poleceniem IP pokazanym poniżej:

Sudo IP Route Dodaj domyślnie przez 192.168.0.1

Utrzymanie zmian

Wszystkie zmiany, które wprowadzasz w tabeli routingu, zostaną automatycznie usunięte po ponownym uruchomieniu lub jeśli usługa sieciowa restartuje.

Uruchom następujące polecenie, aby uczynić zmiany tabeli routingu w Debian lub Ubuntu.

sudo nano/etc/sieci/interfejsy

Dodaj następującą linię na końcu ekranu pokazanego na poprzednim zrzucie ekranu.

w górę trasy dodaj -net Mash Netrów 255.255.255.0 GW dev

W Centos Systems musisz edytować plik/etc/sysconfig/scripts i dodać następujący wiersz:

przez dev

Usuwanie tabel trasy w Linux

Jeśli chcesz usunąć domyślną bramę, możesz uruchomić następujące polecenie (na podstawie poprzednich przykładów):

sudo trasa del domyślna GW 192.168.0.1 WLP3S0

Lub

sudo ip trasa usuń domyślnie

Obie metody są dopuszczalne.

Wniosek

Jak widać, zrozumienie tabel routingu jest łatwe, ponieważ długie masz podstawową wiedzę sieciową. Z średni poziom. Może to cię zaoszczędzić, jeśli spróbujesz połączyć się z siecią, która nie przypisuje się adresu IP z DHCP wymagającym w pełni skonfigurowania urządzenia z odpowiednim adresem IP i poprawną tabelą routingu. Należy powiedzieć Trasa dodaj polecenie został zastąpiony przez Trasa IP Dodaj polecenie. Jednak większość sysadminów nadal używa pierwszego polecenia należącego do pakietu narzędzi netto (polecam go zainstalować), który zawiera dodatkowe funkcje, takie jak polecenie ifconfig. Wielu użytkowników uważa, że ​​metody narzędzi netto są łatwiejsze. Inne również wolą to pomimo polecenia IP wdrażające dodatkowe funkcje. Ważne jest to, że obie metody są dopuszczalne i dają takie same wyniki. Nie musisz uczyć się obu z nich tak długo, jak wiesz, jak czytać ich strony mężczyzny.

Strona Man Command Man: https: // man7.org/linux/man-pages/man8/trasa.8.html

Strona IP Route Man: https: // man7.Org/Linux/Man-Pages/MAN8/IP-Route.8.html

Bardzo dziękuję za przeczytanie tego artykułu wyjaśnianie tabel routingu i użycie polecenia „Dodaj trasę”. Śledź nas, aby uzyskać bardziej profesjonalne samouczki Linux.