Jak wydrukować tablicę w C ++

Tablica to grupa elementów podobnego typu, które są umieszczane w ciągłych lokalizacjach pamięci. Najważniejsze w tablicy jest to, że można ją odwoływać za pomocą indeksu do unikalnego identyfikatora. Możemy ogłosić tablicę jako nasz własny wybór. Kiedy deklarujemy tablicę, elementy w nawiasach kwadratowych. Składnia tablicy w C ++ to nazwa zmiennej typu danych [RANG] = Elements, zakres może zostać zdefiniowany automatycznie, jeśli przypisujemy elementy. W takim przypadku możesz pozostawić kwadratowe wsporniki puste tam, gdzie ten typ jest ważny, jak liczba całkowita i float. Te elementy zaczynają się od zera do tak dalej. Oczywiste jest to, że musimy zadeklarować przed jego użyciem.

Domyślnie inicjalizacja tablicy jest od lewej do prawej. Możemy powiedzieć, że żaden z jego elementów nie może być ustawiony jako żadna konkretna lokalizacja pamięci tablicy. Po ustawieniu zakresu lub elementu tablicy możemy podać wartości po równym znaku w klamrach kręconych . Możemy wyraźnie zainicjować określone wartości, gdy je deklarujemy. Liczba wartości nie może być większa niż zakres, który ustawiliśmy jako zakres tablicy.

Wstaw i druk:

Tutaj pokazujemy, w jaki sposób po prostu inicjujemy, wstawiamy i drukujemy tablicę. Możemy uzyskać dostęp do wartości tablicy, tak jak dostęp do prostej zmiennej identycznego typu danych. Jeśli przekroczymy limit tablicy, nie ma błędu w czasie kompilacji, ale może to spowodować błąd środowiska wykonawczego.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int a [] = 4, 8, 16;
int main ()

Cout << a[0]<Cout << a[1]<Cout << a[2]<powrót 0;

Tutaj dodaj nasz strumień wejściowy i dodaj standardy przestrzeni nazw. Następnie zainicjujemy tablicę liczb całkowitych o nazwie „A” i przypisujemy jej niektóre wartości. W głównym treści kodu po prostu wyświetlamy tablicę z jej indeksami. Aby nasze wyjście są czytelne, drukujemy każdą wartość do nowej linii za pomocą instrukcji ENDL.

Drukuj tablicę z pętlą:

W powyższym przykładzie używamy instrukcji Cout dla każdego indeksu, który sprawia, że ​​nasz kod jest długa i zajmuje miejsce w pamięci. Używamy pętli, aby przekazać naszą tablicę; To sprawia, że ​​nasz kod jest krótki i oszczędza nasz czas i przestrzeń.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int arr [10] = 12, 14, 16, 18, 20, 22, 24, 26, 28, 30;
int main ()

dla (int i = 0; i<10 ; i++ )

Cout << arr[i]<<"\t";

powrót 0;

Teraz możemy zobaczyć, że zainicjowaliśmy długą tablicę o długości 10 i przydzielonych członkach w każdym indeksie. Następnie piszemy pętlę, a granica pętli jest taka sama jak limit tablicy w głównym treści kodu. W pętli po prostu piszemy instrukcję Cout wraz z endl i wyświetlamy każdy członek tablicy, który zaczyna się od zera, aż warunek będzie fałszywy.

Uzyskaj tablicę wartości i drukowania:

Jak wiemy, w programowaniu, jest wiele problemów do rozwiązania, więc potrzebujemy czegoś, co ma wszechstronność w naszym rozwoju. Tablica może pozwolić nam wprowadzić twoją wartość. Ta tablica będzie przechowywać ją w swoich indeksach i możemy użyć tych wartości zgodnie z naszym wyborem lub warunkiem.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

int b [5];
dla (int i = 0; i < 5; i++)

Cout << "Enter Value for index " << i b[i];

Cout << "\n You Entered\n";
dla (int i = 0; i < 5; i++)

Cout << "At index : " << i << " ,Value is : " << b[i] << " \n";

powrót 0;

Tutaj dołączamy naszą bibliotekę i przestrzeń nazw oraz rozpoczynamy główny korpus programu. W naszej głównej funkcji zainicjowaliśmy naszą tablicę z typem danych liczb całkowitych. Następnie uruchamiamy naszą pętlę i prosimy użytkownika o wprowadzenie wartości w każdym indeksie pętli. Zapisujemy te wartości w ich odpowiednich indeksach. Następnie rozpoczynamy kolejną pętlę, aby wyświetlić wartości, które wprowadziliśmy we wcześniejszej pętli.

Uzyskaj rozmiar i wartość, a następnie wydrukuj tablicę:

Jak powiedzieliśmy powyżej, tablica daje nam wiele udogodnień, abyśmy byli komfortowi podczas kodowania. Tutaj mówimy, że możemy również zdefiniować rozmiar naszej tablicy. Aby zapisać naszą pamięć w czasie wykonywania. Jeśli nie znamy rozmiaru podczas kodowania, możesz po prostu opróżnić tablicę i poprosić użytkownika o ustawienie rozmiaru w czasie wykonywania.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

int size = 0;
Kloutize;
Cout<int myarr [rozmiar];
dla (int i = 0; i < size; i++)

Cout << "Enter Value at index " << i myarr[i];

Cout << "\n You Entered\n";
dla (int i = 0; i < size; i++)

Cout << myarr[i] << " \t";

powrót 0;

Jak widać w tym przykładzie, po protokołach kodu, uruchamiamy nasz główny korpus i inicjujemy zmienną z typem danych liczb całkowitych. Po przyjęciu wartości od użytkownika przechowujemy tę zmienną. Następnie przypisujemy tę wartość jako rozmiar tablicy. Następnie rozpoczynamy pętlę, aby uzyskać wartości tablicy od użytkownika i przechowywamy je w ich indeksach. Po tym używamy innej pętli, aby wyświetlić naszą wartość i używamy „\ t” do wprowadzenia zakładki między wartością a nimi oddzielonymi od innych.

Wydrukuj tablicę 2d:

Omawiamy teraz wkładkę lub 1D, która jest tablicą jednowymiarową. Tutaj omawiamy drugi i główny rodzaj tablicy, który nazywa się tablicą 2D lub dwuwymiarową tablicą. Ta tablica jest jak macierz i wprowadzamy nasze wartości w jej indeksach. W ten sposób musi indeksować: jeden jest od lewej do prawej lub z rzędu; drugi pochodzi z góry lub w kolumnie.

Składnia tablicy 2D w C ++ to nazwa zmiennej typu danych [RANG] [Zakres] = element, element, element, element. Teraz przejdźmy do przykładu.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

int dwa_d_arr [2] [2] = 2,4, 6,8;
Cout<<"value at 0,0 = "<Cout<<"value at 0,1 = "<Cout<<"value at 1,0 = "<Cout<<"value at 1,1 = "<powrót 0;

Tutaj widzimy, że w tym kodzie nie ma trudnej rzeczy; Po prostu zainicjowaliśmy tablicę całkowitą 2D. Można powiedzieć, że bierzemy matrycę 2 × 2. Następnie przypisz wartości do tej tablicy. Następnie po prostu drukujemy te tablice i możesz zobaczyć wartości na ich odpowiednich indeksach.

Wniosek:

W tym artykule określa tablicę i krótko omawia wszystkie jej podstawowe funkcje. Badamy również, ile sposobów możemy odczytać i pisać tablice w kodzie. Następnie opisujemy główny rodzaj tablicy, tablicę 2D, a następnie wyjaśniamy, w jaki sposób możemy ją wyświetlać na wiele sposobów za pomocą różnych przykładów.