Czy możesz zrobić wektor wektorów w C++?
W tym artykule wyjaśniono, jak utworzyć wektor wektorów i jak zastosować oczywiste funkcje członkowskie wektora, do wektora wektorów. Aby to zrobić, program C ++ powinien zacząć od:
#włączać#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
Zwróć uwagę na włączenie biblioteki wektorowej.
Treść artykułu
- Budowa
- Dostęp z indeksami
- Dostęp do sekwencji
- Wkładanie wiersza
- Dołączenie wiersza
- Wymazanie wierszy
- Jasne
- Wniosek
Budowa
Konstrukcja normalnego wektora zaczyna się od:
wektorNazwa to nazwa wektora. Poniższy kod tworzy jednowymiarowy wektor z wyposażoną listą inicjalizacyjną 5 znaków:
wektorAby skonstruować wektor wektorów, zacznij od:
wektorZwróć uwagę, jak szablon wektora stał się kolejnym argumentem szablonu. Tak więc należy go interpretować jako wektor wektorów tego samego typu. Nazwa to nazwa wektora wektorów. Poniższy kod tworzy dwuwymiarowy wektor z 6 hodowanymi listami inicjalizacji po 5 znaków dla 6 wierszy.
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
Osterowy wektor literał, ma ograniczenia, i. Każdy wektor dla wiersza ma ograniczenia, i. Literały wektorowe rzędu są oddzielone przecinkami. Ending Semicolon znajduje się na prawym dolnym końcu stolika tworzenia. Wektor 2D mógł być również stworzony w następujący sposób:
wektorwektor
Oznacza to, że utworzony jest wektor 1D, a jego zmienna nazwa jest używana jako identyfikatory dla różnych wierszy.
Teraz wiersze mogą mieć inną zawartość. W takim przypadku każdy wiersz będzie inny wektor o innej nazwie.
Dostęp z indeksami
Składnia dostępu do elementu to:
2DVECTORName [i] [j]Gdzie i jest zmienną dla określonego wiersza, a J jest zmienną dla określonej kolumny. Liczenie wierszy zaczyna się od zera, a liczenie kolumn również zaczyna się od zera. Dwuwymiarowy wektor wektorów nie musi być regularny; to znaczy liczba kolumn dla każdego wiersza nie musi być taka sama. Poniższy kod odczytuje wartość wiersza 2 (trzeci wiersz) i indeksu kolumna 3 (czwarta kolumna):
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
char ch = vtr [2] [3];
Cout << ch << endl;
Wyjście to „D”.
Można to zmienić i odczytać ponownie w ten sam sposób, z następującym segmentem kodu:
vtr [2] [3] = „z”;char ch = vtr [2] [3];
Cout << ch << endl;
W takim przypadku wyjście to „z”.
Dostęp do sekwencji
Do pierwszego wiersza można uzyskać od pierwszego elementu, a następnie drugi element, a następnie trzeci element, aż do ostatniego elementu pierwszego rzędu. Następnie do następnego wiersza można uzyskać w ten sam sposób, a następnie jeden po, a następnie ten następujący, aż do zakończenia ostatniego wiersza. Potrzebuje to dwóch pętli, jak ilustruje następujący kod:
vectoronedv = „a”, „b”, „c”, „d”, „e”;wektor
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
A B C D E
A B C D E
A B C D E
A B C D E
A B C D E
Zwróć uwagę, że TwODV.rozmiar () podaje liczbę wierszy dla całej tabeli, podczas gdy TwODV [i].rozmiar () podaje liczbę komórek (kolumny) dla określonego rzędu.
Wkładanie wiersza
Wkładanie z przodu
Rząd jest do wektora 2D, ponieważ komórka jest do wektora 1D. Stosuje się to samo podejście do wstawiania, ale zamiast literału komórkowego stosuje się literał rzędu; zamiast identyfikatora wartości, identyfikator wiersza (e.G., używany jest twodv [i]). Poniższy kod pokazuje, w jaki sposób wiersz jest wstawiany przed wektorem 2D:
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
wektor
vectoroneDV = '*', '$', '%', '$', '&';
Twodv.wstaw (P, onedv);
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
A B C D E
A B C D E
A B C D E
A B C D E
Funkcja członka stear () zwraca iterator, który wskazuje do pierwszego wiersza wektora 2D. Zauważ, że zwrócony iterator musi być typu wektora wektorów (e.G. wektor
Wkładanie wewnątrz
Poniższy kod wkłada wiersz w tabeli, przed spiczastym trzecim rządem:
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
wektor
P ++; P ++;
vectoroneDV = '*', '$', '%', '$', '&';
Twodv.wstaw (P, onedv);
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
A B C D E
* $ % $ &
A B C D E
A B C D E
Iterator podwyższono dwukrotnie, aby wskazać trzeci rząd przed wstawieniem. Oświadczenie o wstawianiu mogło być tak samo napisane jako,
Twodv.insert (p, '*', '$', '%', '$', '&');Wynik byłby taki sam.
Dołączenie wiersza
Rząd można dołączyć za pomocą funkcji jednowymiarowej push_back (). Poniższy kod to ilustruje:
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
vectoroneDV = '*', '$', '%', '$', '&';
Twodv.push_back (onEdv);
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
A B C D E
A B C D E
A B C D E
* $ % $ &
Instrukcja push_back () może być tak samo napisana jako,
Twodv.push_back ('*', '$', '%', '$', '&');Wynik byłby taki sam.
Wymazanie wierszy
Poniższy kod wykorzystuje funkcję członka wektora jednowymiarowego () Erase () wektor, aby usunąć drugie i trzecie rzędy, chociaż drugi iterator wskazuje na czwarty rząd, 5-wierszu wektora wektorów:
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
wektor
P ++;
wektor
Q--; Q--;
Twodv.usunąć (p, q);
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
A B C D E
A B C D E
One-wymiarowa funkcja elementu End () zwraca iterator, który wskazuje tuż po zakończeniu jednowymiarowego wektora (który jest obecnie wektorem wektorów). Jest dwukrotnie zmniejszany w powyższym kodzie, aby wskazać rzęd. Ilekroć należy wymazać zakres elementów lub wierszy, element lub rząd wskazane przez drugi iterator nie jest wymazany.
Jasne
Element jest wektorem jednowymiarowym, ponieważ rząd jest do dwuwymiarowego wektora (wektor wektorów). Wszystkie rzędy wektora można usunąć za pomocą jednowymiarowej funkcji elementu Clear (). Poniższy kod to ilustruje:
wektor„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „E”,
„A”, „B”, „C”, „D”, „e”;
Twodv.jasne();
dla (int i = 0; i
Cout<
Cout<
Wniosek
Element jest do jednowymiarowego wektora, ponieważ rząd jest do dwuwymiarowego wektora (wektor lub wektory). Wszystkie jednowymiarowe funkcje członka dla jednowymiarowego wektora, mogą być używane do wektora dwuwymiarowego, zwracając się do wierszy zamiast elementów. Do poszczególnych komórek tabeli można uzyskać za pomocą twodv [i] [j], gdzie TwODV, I i J mają swoje wspólne znaczenie. Wektor wierszy można rozwiązać za pomocą TwODV, a każdy wiersz można rozwiązać za pomocą TwODV [i].