Dwuwymiarowa tablica w c
Tablica dwuwymiarowa jest niczym innym jak rozszerzeniem jednowymiarowej tablicy. Podobnie jak tablica, zawiera taki sam typ elementu danych w inny sposób. Trzyma wszystkie właściwości, jak ma tablica jednorazowa. Teraz widzimy, w jaki sposób deklarowane są tablice dwuwymiarowe w programowaniu C.
Deklarowanie dwuwymiarowej tablicy:
| 1 | Int B [2] [3] Więc liczba zmiennych = (2*3) = 6 |
Jedna tablica o nazwie ma dwa bloki. Każdy blok ma również trzy bloki, podobnie jak 0, 1 i 2.
Tablica dwuwymiarowa jest niczym innym jak naszą percepcją lub inną fizyczną reprezentacją.
Tablica 2D jest również nazywana tablicą tablicy, ponieważ B [] [] jest tablicą. W tablicy są dwa przecznice. Są również tablicą, ponieważ każdy blok w dwuwymiarowej tablicy. Ma również trzy zmienne traktowane jako tablica.
Jak możemy uzyskać dostęp do tych zmiennych?
Po prostu piszemy, b [0] [0] oznacza, że reprezentuje pierwszy (0) blok pierwszego elementu (0).
| 1 | B [2] [3] |
Pierwsza wartość bloku [2] reprezentowana jako 1. rząd i 2. wartość bloku [3] reprezentowana jako każdy wiersz ma trzy kolumny.
| 1 | B [0] [0], B [1] [0] |
Tutaj możemy również uzyskać dostęp do tych zmiennych.
Gdzie używamy macierzy dwuwymiarowej?
Załóżmy, że w szkole jest 5 klas. Każda klasa ma 5 uczniów. Musimy określić wartość wszystkich uczniów każdej klasy. W takim przypadku musimy użyć tablicy 2D. S [5] [5]
Po pierwsze, [5] Istnieje 5 bloków, które reprezentują każdą klasę jako każda tablica. Następnie [5] reprezentuje każdą klasę, która ma 5 uczniów.
Przykład 1:
Tutaj widzimy przykład dwuwymiarowych tablic. Za pomocą 2 D tablicy możemy zobaczyć tutaj sumę dwóch macierzy.
| 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 | #włączać int main () int a [3] [3], b [3] [3], c [3] [3], i, j; // Deklarowanie dwuwymiarowej tablicy. printf („Wprowadź 9 liczb dla pierwszej macierzy \ n”); dla (i = 0; i <= 2 ; i++ ) dla (j = 0; j <= 2 ; j++ ) Scanf („%d” i a [i] [j]); // inicjalizacja wartości do 1. macierzy. printf („Wprowadź 9 liczb dla drugiej macierzy \ n”); dla (i = 0; i <= 2 ; i++ ) dla (j = 0; j <= 2 ; j++ ) Scanf („%d” i b [i] [j]); // inicjalizacja wartości do drugiej macierzy. dla (i = 0; i <= 2 ; i++ ) dla (j = 0; j <= 2 ; j++ ) c [i] [j] = a [i] [j] + b [i] [j]; // suma dwóch macierzy. printf („ %d \ t”, c [i] [j]); printf („\ n”); powrót 0; |
Wyjście:
Wyjaśnienie:
Tutaj deklarujemy dwuwymiarowe tablice (macierze), aby wziąć pewne dane wejściowe od użytkownika. Te matryce są [] [] i b [] []. Korzystając z pętli, wprowadzamy niektóre wartości z użytkowników do tych macierzy. Teraz podsumowujemy te elementy zgodnie z regułami matematycznymi macierzy i drukujemy wynik do monitora.
Przykład-2:
Tutaj widzimy kolejny przykład dwuwymiarowych tablic. W matematyce Matrix działa jako tablica dwuwymiarowa. Tutaj chcemy przetrwać matrycę.
| 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 | #włączać int main () int m, n, i, j, c [100] [100], a [100] [100]; // Deklarowanie dwuwymiarowej tablicy. printf („Wprowadź liczbę wierszy i kolumn macierzy:”); Scanf („%d%d”, & m, & n); dla (i = 0; i < m ; i++ ) dla (j = 0; j < n ; j++ ) printf („Wprowadź element _ [%d] [%d]:", i, j); Scanf („%d”, i c [i] [j]); // Wprowadzanie wartości w 2 D tablicy. printf („\ n Oryginalna macierz to: \ n”); dla (i = 0; i < m ; i++ ) dla (j = 0; j < n ; j++ ) printf („ %d \ t”, c [i] [j]); printf („\ n”); dla (i = 0; i < m ; i++ ) dla (j = 0; j < n ; j++ ) a [j] [i] = c [i] [j]; printf („\ n Transpose z danej macierzy podano poniżej: \ n”); dla (i = 0; i < n ; i++ ) dla (j = 0; j < m ; j++ ) printf („ %d \ t”, a [i] [j]); // Transponowanie macierzy. printf („\ n”); powrót 0; |
Wyjście:
Wyjaśnienie:
Tutaj chcemy przetrwać daną matrycę. Najpierw deklarujemy dwuwymiarową tablicę. Jak powiedzieliśmy wcześniej, każda matryca w matematyce działa jako dwuwymiarowa tablica. Tak więc tablica deklarowania jest teraz transponowana przy użyciu pętli.
Przykład-3:
Tutaj widzimy przykład dwuwymiarowych tablic. Za pomocą 2 D tablicy możemy zobaczyć tutaj mnożenie dwóch macierzy.
| 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 | #włączać int main () int A [10] [10], B [10] [10], MUL [10] [10], R, C, I, J, K; // deklarowanie tablicy. printf („Wprowadź liczbę row =”); Scanf („%d”, & r); printf („Wprowadź liczbę kolumn =”); Scanf („%D” i c); printf („Wprowadź pierwszy element matrycy = \ n”); dla (i = 0; i < r ; i++ ) dla (j = 0; j < c ; j++ ) Scanf („%d” i a [i] [j]); printf („Wprowadź drugi element macierzy = \ n”); dla (i = 0; i < r ; i++ ) dla (j = 0; j < c ; j++ ) Scanf („%d” i b [i] [j]); printf („mnoż macierzy = \ n”); dla (i = 0; i < r ; i++ ) dla (j = 0; j < c ; j++ ) MUL [i] [j] = 0; dla (k = 0; k < c ; k++ ) MUL [i] [j]+= a [i] [k] * b [k] [j]; // Pomnożenie wartości. // dla wyniku drukowania dla (i = 0; i < r ; i++ ) dla (j = 0; j < c ; j++ ) printf („ %d \ t”, mul [i] [j]); printf („\ n”); powrót 0; |
Wyjście:
Wyjaśnienie:
Tutaj deklarujemy dwuwymiarowe tablice (macierze), aby wziąć pewne dane wejściowe od użytkownika. Te matryce są [] [] i b [] []. Korzystając z pętli, wprowadzamy niektóre wartości z użytkowników do tych macierzy. Teraz mnożymy te elementy zgodnie z matematycznymi regułami macierzy i drukujemy wynik do monitora.
Wniosek:
Dwuwymiarowa tablica jest formą matrycy w matematyce. Za pomocą dwuwymiarowych tablic możemy łatwo rozwiązać różne typy problemu związanego z matrycą matematyczną. Rzadka macierz jest przykładem dwuwymiarowych tablic.