Jak zainicjować wektor w C ++

W językach programowania istnieje potrzeba przechowywania i manipulowania dużą ilością danych, które nastąpi za pośrednictwem różnych struktur danych. W języku C ++ mamy wiele rodzajów struktur danych, z których niektóre są znane, takie jak tablice, wektory, listy połączone i tak dalej.

Aby manipulować tymi strukturami danych w pamięci, aby wykonać niektóre operacje, potrzebujemy niektórych zmiennych typów danych, takich jak liczba całkowita, znaki, podwójne i tak dalej.

Ten artykuł pomoże Ci w analizie wektorowej i poinformuje o różnych procesach inicjalizacji w wektorach (struktura danych) w C++.

Co to jest wektor w języku C ++

W C ++ mamy specjalną standardową bibliotekę szablonów, która ma wbudowane pojemniki z klasy wektorowej. Wektor to zbiorowe magazyn w pamięci, która przechowuje dynamicznie elementy z ograniczeniem tego samego typu danych.

Prosta deklaracja wektora w c++

vector_keyword vector_name ()

Chociaż wektory i tablice są podobne, rozmiar wektora może się różnić w czasie. Komponenty są przechowywane w odpowiednich regionach pamięci. W wyniku rozmiar wektora zależy od wymagań uruchomionej aplikacji. Konieczne jest dodanie pliku nagłówka z dyrektywą przed procesorem jako #włączać Przed użyciem wektorów w programach C ++. Implementacja wektorowa w C ++ jest prostsza i łatwiejsza niż tablice.

W C ++ mamy różne metody zainicjowania wektora, omówmy je jeden po drugim:

Metoda 1: Zastosowanie metody wypełnienia w klasie wektorowej

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

wektor VEC (10);
Wypełnij (VEC.początek (), VEC.end (), 0);
dla (int x: vec)
Cout<powrót 0;

W tym kodzie używamy metody wypełnienia i tworzymy wektor. Metoda wypełnienia ma dwa obiekty, jeden zaczyna się, a drugi to koniec, a następnie przekazujemy wartość, którą należy wydrukować.

Wyjście

Metoda 2: Za pomocą push_back () do pchania wartości jeden po drugim

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

wektor VEC;
VEC.push_back (11);
VEC.push_back (22);
VEC.push_back (30);
VEC.push_back (4);
Cout << "All elements in the vectors are… \n";
dla (int i = 0; i < vec.size (); i++)

Cout << vec[i] << " ";

powrót 0;

W tym programie inicjujemy pusty wektor, a następnie podajemy wartości jako 11,22,30 do metody push_back, używając go wielokrotnie i 4 i pokazuj je za pomocą pętli.

Wyjście

Metoda 3: Zainicjuj i zainicjuj wektor w jednym kroku

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()
wektor VEC 6,22,70,4,9,11;
dla (int z: vec)
Cout << z << " ";

W powyższym przykładzie programu program rozpoczyna się od głównej funkcji, w której inicjujemy wektory typu liczb całkowitych i podajemy im wartości w tym samym kroku. Następnie pokazujemy wartości za pomocą pętli.

Wyjście

Metoda 4: Przy użyciu tablicy

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

wektor VEC 4,9,10,66,8,7;
dla (int i: vec)
Cout<powrót 0;

W tym kodzie inicjujemy wektor, deklarując tablicę 6 elementów, a następnie drukujesz je z Cout.

Wyjście

Metoda 5: Korzystając z już obecnej tablicy i kopiując ją

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

int b [] = 1,88,7,6,45;
int le = sizeof (b)/sizeof (b [0]);
wektor VEC (B, B+LE);
dla (int cyfry: vec)
Cout<powrót 0;

W tym programie deklarujemy tablicę jako B z 5 wartościami, a następnie dodajemy ją w wektorze przez dwa parametry; Tablica jest pierwsza, a tablica o swojej długości jest drugą.

Wyjście

Metoda 6: Zastosowanie przeciążenia konstruktora w wektorze

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

wektor VEC (10,9);
dla (int x: vec)
Cout<powrót 0;

W powyższym przykładzie użyliśmy wektora z przeciążeniem konstruktorem, który akceptuje dwa parametry: jeden to powtórzenie wartości, a druga to cyfra, którą chcemy pokazać, stąd wyjście jest następujące.

Wyjście

Wniosek

Wektory są zdefiniowane w standardowej bibliotece szablonów (STL). Aby najpierw użyć wektora, musimy dołączyć nagłówek wektorowy do programu. W tym piśmie widzieliśmy różne sposoby inicjowania wektorów w języku C ++. Programista może wybrać dowolną metodę zgodnie z potrzebą.