Dynamiczna Charray C ++
Skorzystaj z nowego () operatora:
Nowy operator dynamicznie dostarcza obiekt na pamięci głównej i powraca do niego wskaźnik. Tablica znaków jest zadeklarowana w tym kolejnym programie. Potem, w A dla pętli, Wydajnie przydzielamy tablicę char i określamy odpowiednie dane do jej komponentów.
#włączaćza pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()
int i, a;
Cout<< "Enter the number of values:" a;
int *arr = new int (a);
Cout<< "Enter " << a << " values" <
Cout<< "You entered: ";
dla (i = 0; i< a; i++)
Cout<
powrót 0;
Tutaj zintegrujemy plik nagłówka, aby wykorzystać jego funkcje. Aby korzystać z klas w programie bez deklarowania go, użyliśmy standardowej przestrzeni nazw. Funkcja main () jest wywoływana w następnym kroku.
Najpierw deklarujemy dwie zmienne „i” i „a”. Korzystamy z instrukcji „Cout” do wydrukowania linii na ekranie, aby użytkownik wprowadził liczbę liczb, które chce zdobyć. Następnie wartość ta jest przypisywana do zmiennej „A”. Teraz uzyskujemy tablicę zawierającą wartość zmiennej „A”, a następnie przypisujemy ją do wskaźnika tablicy. Po raz kolejny używane jest polecenie „Cout”, aby umożliwić użytkownikowi wprowadzenie dowolnych liczb losowych.
Dla pętli jest wykonywana, która inicjuje zmienną pętli „I” do podsumowania liczb wprowadzonych przez użytkownika. Liczby w tablicy „ARR” są teraz wyświetlane. Po pomyślnym wykonaniu program zwróci wartość. Ciało funkcji Main () dobiegło końca.
Wykorzystaj listę inicjalizatora:
Łatwo jest ustawić dynamiczną tablicę znaków na 0. Długość wskazuje liczbę elementów, które należy wprowadzić do tablicy w tej metodologii. Tablica pozostanie pusta, ponieważ musimy określić tablicę znaków do zera. Do utworzenia dynamicznej tablicy znaków zostanie użyta lista inicjalizacji. Spójrz na przykład.
#włączaćza pomocą przestrzeni nazw Std;
int Main (void)
int J;
int *array new int [8] 1, 14, 9, 0, 33, 5, 28, 6;
Cout<< "Elements of the array: " <
Cout<< array[j] <
powrót 0;
Najpierw dołączamy plik nagłówka dla funkcji wejściowych i wyjściowych. Standardowa przestrzeń nazw jest również wykorzystywana, abyśmy mogli uzyskać dostęp do klas bez konieczności nazwie. Zastosujemy funkcję Main (). Wewnątrz ciała tej funkcji zmienna „j” jest inicjowana. Następnie deklarujemy tablicę z listą. Typ danych tej tablicy to liczba całkowita. Tablica zawiera 8 liczbowych liczbowych. Chcemy wydrukować linię „Elementy tablicy” na ekranie, abyśmy używali instrukcji „Cout”. Polecenie „ENDL” pokazuje koniec wiersza. Po prostu przenosi wyjście do następnego wiersza.
Stosujemy pętlę „for”. W ramach „dla„ dla pętli zainicjujemy zmienną pętli „j”, a następnie określamy warunek, że wartość zmiennej „j” musi być mniejsza niż 8. W ostatniej części zwiększamy wartość pętli. Aby wyświetlić elementy zdefiniowanej tablicy na ekranie, używana jest instrukcja „Cout”. Poza pętlą „Dla„ dla pętli wprowadzamy polecenie „return 0”, aby zakończyć program.
Użyj metody STD :: unikalne_ptr:
STD :: Unikalny wskaźnik_ptr to kolejne podejście do tworzenia dynamicznej tablicy postaci, ułatwia bezpieczny interfejs alokacji pamięci. Element, do którego punkty funkcji unikalnych_ptr muszą być własnością operacji; Ale jeśli wskaźnik opuści zakres, element jest odrzucony. W przeciwieństwie do konwencjonalnych wskaźników, inteligentny wskaźnik nie wymaga programisty do wykonania operatora usuwania; raczej nazywa się to domyślnie za każdym razem, gdy element jest wyeliminowany.
#włączać#włączać
Używanie std :: cout;
Używanie std :: endl;
constexpr int s = 11;
Static const Chars [] =
'Informacja' ;
int main ()
std :: unikalne_ptrarr (nowy char [s]);
dla (int k = 0; k < s; ++k)
arr [k] = zwarty [k];
Cout<
Cout<
Na początku programu wprowadzamy dwie wymagane biblioteki: i . Aby wykorzystać funkcje wyjściowe, używamy standardowego „cout”. Wraz z tym używamy „Endl”, który pokazuje koniec linii. Po prostu przenosi kursor do kolejnej linii. Rozmiar tablicy jest tutaj określony za pomocą typu danych całkowitej.
W następnym kroku deklarujemy statyczną tablicę znaków, aby zdefiniować jego elementy. Wzywamy funkcję main (). A do alokacji pamięci stosujemy STD :: unikalne_ptr w treści funkcji. Konstruujemy zmienną pętli „k” w celu przekroczenia wartości zdefiniowanej tablicy. Następnie odzyskaj zdefiniowane wartości tablicy i przechowuj je w zmiennej „ARR”. Aby wyświetlić znaki zawarte w instrukcji „ARR”, używany jest „cout”. Aby osiągnąć, kod może zwrócić wartość. W ostatnim kroku używamy „return exit_success”, aby zakończyć kod.
Wniosek:
W tym artykule rozmawialiśmy o dynamicznej tablicy postaci i różnych metodologiach przydzielania tablic postaci w C++. Techniki te obejmują użycie nowego () operatora, listy inicjalizacyjnej i metody STD ::. Używamy tablicy dynamicznej, gdy musimy określić rozmiar tablicy znaków w czasie wykonywania. Długość dynamicznej tablicy znaków jest określana w momencie alokacji.