Funkcje pary C ++

W tym przewodniku zbadamy pojemniki par w C ++ i ich aplikacjach. W języku programowania C ++ pojemnik na pary działa podobnie do krotki. Jednak para może zawierać tylko dwa elementy, podczas gdy krotek może zawierać wiele elementów. Dwa komponenty mogą mieć wiele typów danych lub podobnych typów danych, takich jak krotek. Para to pojemnik podawany przez moduł i jest zadeklarowany w języku programowania C ++ przy użyciu terminu „para”. Zasadniczo para jest wykorzystywana do łączenia dwóch elementów lub liczb całkowitych w jednym. Umożliwia to przechowywanie heterogenicznych elementów lub wielu rodzajów danych jako pojedynczy byt.

Tylko dwa elementy można było przechowywać w pojemniku parowym. Pierwszy z nich można było odwołać tylko przez „pierwsze”, a drugie z nich można było przechowywać tylko w „drugim”. Możemy również używać operatorów takich jak = z parami. Możemy zamienić zawartość jednej pary z inną parą za pomocą funkcji SWAP (). Dodatkowo funkcja Make Pair () ma funkcję, która umożliwia nam generowanie par wartości bez określenia dokładnych typów danych. Zamiast tego możemy po prostu napisać wartości.

Rodzaje operatorów

Używanie operatorów dla zestawów jest nadal opcją.

Do takiej pary elementów, równa (=) tworzy nowy element lub obiekt. To potencjalnie daje nowy tekst obiektu pary. Podczas gdy druga wartość uzyskuje drugą wartość. Pierwsza wartość uzyskuje pierwszą wartość PR. Możemy użyć operatora porównania (==) z parą C ++. Po prostu użyj nie równych (!=) Operator dla pary: Zakładając, że para1 i pary2 są dostarczane,!= Operator kontrastuje pierwsze wartości dwóch par.

W szczególności kontrastuje pierwszą wartość dwóch zestawów, para1 i pary2. Kombinacja operatorów logicznych (> =, =): Operatorzy = i> można również zastosować z parami, takimi jak para1 i pary2. Po prostu ocenia pierwszą wartość pary i zwraca 0 lub 1. Para powinna zwrócić 0 dla kombinacji (ponieważ testuje tylko pierwszą zmienną i nawet jeśli są one równe), ale nie. Para sprawdza drugi element i zwraca 1, jeśli kwalifikuje się przy zatrudnieniu operatorów relacyjnych> lub po prostu w celu uzyskania równoważnego pierwszego elementu.

Składnia jak zadeklarować parę

Para mogła być używana jako klasa szablonów STD :: para, aby zademonstrować, w jaki sposób i kiedy zaimplementować parę jako krotek w C ++, ponieważ STL (standardowa biblioteka szablonów) korzysta z przestrzeni nazw „STD”. A para jest rzeczywiście klasą pojemnika w STL.

Składnia pary można wyjaśnić szeroko w następujący sposób:

para (DT1, DT2) Para nazwa;

Parametry:

• Danych danych dla pierwszego i drugiego elementu są odpowiednio DT1 dla wiodącego komponentu i DT2.
• Nazwy pary służą do identyfikacji pierwszych i drugiego elementu pary obiektów.

Przyjrzymy się przykładowi, który definiuje kontener parowy i korzysta z pliku nagłówka.

Przykład 1

W tym programie zobaczyliśmy, że dołączyliśmy plik nagłówka za pomocą kontenerów par i pliku nagłówka do drukowania wiadomości lub wejścia lub wyjścia. Składnia do wykorzystania przestrzeni nazw STD w wyżej wymienionych kodach jest następująca:

# std :: pary pary nazwa;

Możemy użyć dowolnego rodzaju danych dla zdefiniowanej zmiennej. Podejmowane są następujące kroki w celu zdefiniowania, dostępu lub zainicjowania wartości dla każdego elementu wewnątrz kontenera par:

• Najpierw można użyć do określenia lub odzyskania pierwszego elementu.
• drugi może odzyskać lub określić drugi element.

Należy pamiętać, że chociaż ustanawianie i określenie pary nie jesteśmy w stanie zmienić kolejności zmiennych ani danych.

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

Std :: pary pary nazwa;
Nazwa par.pierwszy = 23;
Nazwa par.drugi = 16;
STD :: Cout << "The first value: " << pairname.first << std::endl;
STD :: Cout << "The second value: " << pairname.second << std::endl;
powrót 0;

Wprowadzilibyśmy plik nagłówka i . Wykorzystamy standardową przestrzeń nazw jako „std”. Następnie użylibyśmy funkcji Main (). Następnie zastosujemy metodę pary. W tej funkcji przedstawilibyśmy dwa argumenty dla tej metody. Następnie używamy atrybutu „paryname”. Następnie zadeklarujemy atrybut „Pierwszy” nazwy pary ”i wskazujemy wartość tego atrybutu.

Podobnie zainicjujemy atrybut „drugi” nazwy pary ”. Po tym zastosowaniu standardowej funkcji wyjściowej „cout”. Korzystając z tego, pokazujemy pierwszą wartość. Następnie ponownie zastosujemy polecenie „cout”. Za pomocą tej metody pokazalibyśmy drugą wartość. W końcu zastosowalibyśmy polecenie „return 0”.

Przykład 2

Tutaj nadal nie używamy nagłówka jak w pierwszym przykładzie.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

Std :: pary pary nazwa;
Nazwa par.First = "Information";
Nazwa par.drugi = 78.45;
STD :: Cout << "The first item: " << pairname.first << std::endl;
STD :: Cout << "The second item: " << pairname.second << std::endl;
powrót 0;

Zintegrowalibyśmy plik nagłówka na początku programu. Przestrzeń nazw, której użyjemy, nazywa się „std.”W tym momencie nazywana byłaby metoda main (). Technika pary zostanie użyta następna. Podanobyśmy dwa parametry tej metody z tej metody. „Float” i „ciąg” należą do parametrów. Następnie będziemy używać atrybutu „pary nazwa”.

Następnie zadeklarujemy i określimy wartość „pierwszego” komponentu „nazwa pary.”W przypadku pierwszego parametru wykorzystamy wartość„ Informacje.„Atrybut„ drugiego ”„ nazwy pary ”zostanie odpowiednio zainicjowany. W tym momencie podana jest wartość tego parametru. W przypadku argumentu „drugiego” zapewnilibyśmy wartość zmiennoprzecinkową. Dzięki temu użylibyśmy standardowego wyjścia funkcji Cout. Następnie ponownie użylibyśmy polecenia „cout”. Ta metoda pozwoliłaby nam wyświetlić drugi element. Po zakończeniu będziemy używać polecenia „zwrócić 0."

W ramach tego programu możemy zobaczyć, że zdefiniowaliśmy dwie zmienne, jedną z typem danych „String”, a druga z typem danych „Float”. Używamy „PairName.pierwszy ”, aby zainicjować wartość dla być może pierwszego elementu, kiedy nazywaliśmy ją typem„ string ”.

Przykład 3

Wraz z kontenerami par, operatorzy lubią =, == i inni mogą zrobić coś, aby uzyskać wyniki. Pokażmy również, jak korzystać z funkcji Make Pair (), której można użyć do wykonywania programu w poniższym przykładzie, nawet gdy nie określono danych dotyczących danych.

#włączać
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

paryPair_1 = Make_Pair (456, 198);
paryPair_2 = Make_Pair (697, 843);
Cout<< "Use of opertaors:\n";
Cout << (pair_1 <= pair_2) << endl;
Cout <= pair_2) << endl;
Cout < pair_2) << endl;
Cout << (pair_1 < pair_2) << endl;
Cout << (pair_1 == pair_2) << endl;
Cout << (pair_1 != pair_2) << endl;
Cout << "Use of swap function:\n";
Cout << "Before swapping:\n" ;
Cout << "Values of first pair = " << pair_1.first << " " << pair_1.second << "\n";
Cout << "Values of second pair = " << pair_2.first << " " << pair_2.second << "\n";
para_1.swap (para_2);
Cout << "\nAfter swapping:\n";
Cout << "Values of first pair = " << pair_1.first << " " << pair_1.second << "\n " ;
Cout << "Values of second pair = " << pair_2.first << " " << pair_2.second << "\n" ;
powrót 0;

Tutaj zintegrujemy pliki nagłówka i . Ponadto wykorzystalibyśmy standardową przestrzeń nazw jako „std”. Korzystamy z funkcji pary. Najpierw podajemy argumenty. Argumenty obejmują dwa liczby całkowite. Określamy nazwę pierwszej pary jako „para_1”. Używamy metody Make_Pair () do utworzenia pary. Podamy dwie losowe wartości, aby stworzyć parę. Aby utworzyć drugą parę, skorzystamy z metody pary. Ustawiamy nazwę drugiej pary jako „para_2”. Utworzymy parę dwóch wartości za pomocą metody Make_Pair ().

Następnie polecenie „Cout” zostanie użyte do pokazania wyniku „Użycie operatora”. W następnym kroku zastosujemy oświadczenie „Cout”. W ramach tego polecenia używamy różnych operatorów na dwóch zdefiniowanych parach. Najpierw zastosujemy operator „=”, aby sprawdzić, czy elementy pierwszej pary będą większe lub równe elementom drugiej pary, czy nie.

Następnie użylibyśmy znaku „> ', aby ocenić, czy wymagane wartości pierwszej pary będą większe niż druga para, czy nie. Tutaj zastosujemy<' sign to verify whether the values of pair 1 are less than the values of pair 2 or not. Next, we would utilize the '==' operator. This operator checks whether the pair 1 values would be equal to the pair 2 values or not. In the last, we would use the '!=' operator. This operator evaluates if the value checks whether the value of the first pair would not be equal to the values of the second pair or not.

Zastosujemy te operatorów do wartości obu par. Następnie uzyskaj wynik w formie 0 i 1. Wynik „0” reprezentuje „false”, a „1” reprezentuje „prawdziwe”. Ponadto użylibyśmy polecenia „Cout”, aby wyświetlić wiersz „Używanie funkcji swap”. Najpierw pokażemy wartości pierwszej i drugiej pary przed zamianą za pomocą instrukcji „Cout”. Wykorzystalibyśmy metodę SWAP (), aby zamienić wartości pierwszej pary na wartości drugiej pary. Oświadczenie „cout” drukuje linię „po zamianie”.

Oprócz tego ponownie stosujemy polecenie „cout”, aby pokazać wartości po zamianie. Polecenie „return 0” miałoby zastosowanie na końcu kodu.

Metodę Make Pair () pokazano we wspomnianym przykładzie, z którym możemy zobaczyć, że para1 jest uruchamiana z typem „int” i dla zmiennych określono żadne danych danych. Następnie spojrzeliśmy na operatorów, których można użyć z funkcją pary. Jedną rzeczą do zapamiętania dla operatorów porównawczych do prawidłowego działania jest to, że dwie zmienne w parze muszą być tym samym typem danych. Następnie wykazano funkcję swap, pokazując, że była używana z parami do wymiany nie tylko zmiennych w nich, ale także par, które zadeklarował ten program.

Przykład 4

Funkcja Tie () wykonuje bardzo podobne operacje jak krotki. Aby wyodrębnić wartości krotek (lub parę w tym przypadku) do zmiennych niezależnych, wytwarza krotność cennych wskaźników do swoich parametrów. Tutaj krawat jest dostępny w dwóch wersjach z „ignoruj” lub bez nich, na przykład w krotkach. Słowo kluczowe „Ignoruj” zapobiega dekodowaniu lub rozpakowaniu pewnego elementu krotki. Pary mają tylko dwa parametry, ale krotki mogą mieć wiele argumentów. Dlatego dekodowanie lub rozpakowywanie należy rozwiązać wyraźnie głównie w przypadku par.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main ()

para pary_1 = 13, 62;
int I, J;
Tie (i, j) = para_1;
Cout << i << " " << j << "\n";
para pary_2 = 73, 54;
Tie (i, ignor) = pary_2;
Cout << i << " " << j << "\n";
para pary_3 = 23, 34, „i”;
int m, n;
char o;
m = para_3.Pierwszy;
Tie (n, o) = para_3.drugi;
Cout << m << " " << n << " " << o << "\n";

Po pierwsze, biblioteka zostanie uwzględniona. Będziemy wykorzystywać standardową przestrzeń nazw jako „std”. Funkcja main () zostanie wywołana. Metoda pary zostanie zastosowana. Najpierw wskażemy wartości pierwszej pary. Następnie deklarujemy dwie zmienne o nazwie „I” i „J”. Użyjemy metody Tie (). Przekazujemy dwa atrybuty tej funkcji. Instrukcja „cout” zostanie użyta do wyświetlania wartości obu zmiennych.

Następnie ponownie wykorzystujemy funkcję pary. Określamy wartości drugiej pary. Funkcja Tie () będzie używana. Minęliśmy „ignorowanie” jako parametr tej metody. Polecenie „cout” zostanie użyte do pokazania elementu zmiennej „J”. Metoda „pary” jest ponownie używana. Przejdziemy INT i Char jako argumenty do funkcji pary. Teraz zainicjowalibyśmy dwie zmienne zwane „M” i „N”. Te zmienne mają liczbę całkowitą typu danych. Nowa zmienna „O” zostanie ogłoszona. Ma typ danych znaków. Po raz kolejny używamy metody Tie (). Ta funkcja zawiera dwa argumenty zawierające zmienne „n” i „o”. Instrukcja „cout” zostanie zastosowana do wydrukowania wartości.

Wniosek

Kontener parowy działa podobnie do „krotki” Pythona, ponieważ może zatrzymać każdy komponent w zmiennej pary z tym samym lub odrębnym typem danych. Bez względu na typy danych w nim, pojemnik na pary w C ++ jest najczęściej używany do połączenia dwóch elementów w jedną jednostkę. W tym artykule pokazano również wykorzystanie operatorów swap () i par. Dostarczył również przykład operatora porównawczego. W jednym przykładzie zamieniliśmy wartości dwóch par. Korzystamy również z metody Tie (). Cztery unikalne przykłady zostały włączone do tego przewodnika w celu zrozumienia par w C++.