C# Destructor

W programowaniu C# metoda destruktor jest używana w klasie do niszczenia przypadków tej konkretnej klasy. Zniszczy te przypadki klasy, których nie potrzebujemy później. Nazwa destruktora i nazwa klasy są takie same. Używamy destruktora w klasie, a klasa zawiera tylko jednego destruktora. Nie możemy odziedziczyć ani przeciążyć destruktora w programowaniu C#. Nie ma potrzeby nazywania destruktora, ponieważ zostanie on automatycznie wywołany. Kiedy istnieje nasz program C#, wówczas destruktor nazywany jest automatycznie. Mamy różne przykłady, aby zrozumieć tę metodę poprzez praktyczną demonstrację przykładów.

Składnia:

Przykład nr 1: Używanie destruktora w programowaniu C # w Ubuntu 20.04

W tym przykładzie używamy tej metody destruktora w naszym programie C# w Ubuntu 20.04. Pamiętaj o jednej rzeczy; pisząc ten kod na edytorze tekstu Ubuntu 20.04, musisz zapisać ten plik za pomocą „.rozszerzenie CS ”. Zobaczmy, jak ta metoda destruktura działa w programie C#.

Rozpoczynamy nasz program C# z instrukcją „Używając systemu”. Instrukcja użycia pozwoli ci określić wiele zasobów w jednym stwierdzeniu. Tutaj mamy „Korzystanie z systemu”, co oznacza, że ​​używamy biblioteki systemowej w naszym kodzie. Zapewni wszystkie funkcje i klasy, których potrzebujemy w tym kodzie. Mamy również przestrzeń nazw o nazwie „Destructor” tutaj. Używamy słowa kluczowego „przestrzeń nazw” do zorganizowania naszego kodu C#.

Teraz mamy naszą główną klasę o nazwie „Program”. W tej klasie tworzymy klasę konstruktora o nazwie „Program ()”. „Program publiczny ()” jest tutaj naszym konstruktorem. W tym konstruktorze mamy tylko jedną „konsolę.Oświadczenie pisarza ”. Możemy użyć wielu stwierdzeń w tym konstruktorze. „Konsola.Writeline ”jest używana podczas wyświetlania niektórych informacji lub wiadomości na ekranie wyjściowym. Tutaj używamy go do wyświetlania „nazywamy destruktora” na ekranie.

Po tym zamierzamy stworzyć naszą klasę destruktora o tej samej nazwie co klasa konstruktora. Na początku klasy Destructor umieściliśmy znak „~”. Klasa Destructor nazywa się „~ Program ()” tutaj. Następnie używamy funkcji „głównej” poza klasą Destructor, która jest napisana jako „publiczna statyczna pustka main (string [] args)”. Widzimy tutaj, że jest to „publiczne” i „statyczne”, a „(String [] args)” jest używany, aby nasze wartości wiersza poleceń były w nim. Następnie w tej głównej funkcji mamy tę instrukcję „Nowy program”; „Nowy” jest słowem kluczowym, którego używamy do utworzenia obiektu klasy. Najpierw wyświetli dane klasy konstruktora, a następnie klasa destruktora nazywana automatycznie, a także wyświetli również dane klasy destruktora. Klasa Destructor zniszczy przypadki klasy, gdy się skończy i nie będzie już potrzebować tych przypadków.

Możemy uzyskać dane wyjściowe naszego kodu C# za pomocą poleceń, które uruchamiamy na terminalu Ubuntu 20.04. Najpierw musimy skompilować nasz kod za pomocą polecenia „MCS” z nazwą pliku o rozszerzeniu „.CS ”. Następnie musimy wykonać ten skompilowany program za pomocą polecenia „mono” z tą samą nazwą pliku o rozszerzeniu „.exe ”. Pamiętaj, że używamy „.Rozszerzenie pliku CS ”z poleceniem„ MCS ”i„.rozszerzenie pliku exe ”podczas korzystania z polecenia„ mono ”.

To wyjście pokazuje, że wyświetlana jest instrukcja wewnątrz klasy konstruktora, a następnie automatycznie wywoływana jest klasa destruktora. Wyświetlane jest również stwierdzenie tej klasy Destructor, a klasa Destructor niszczy instancję klasy konstruktora.

Przykład nr 2:

Teraz zbadamy kolejny przykład, aby lepiej zrozumieć koncepcję C# Destructor. Spójrz na ten przykład i to, jak to działa:

Ten kod zawiera również „Używanie systemu” i „przestrzeni nazw”, które szczegółowo omówiliśmy w naszym poprzednim kodzie. Nazwa „przestrzeni nazw” to „csharp” tutaj. Następnie mamy klasę o nazwie „osoba”. To jest nasza klasa konstruktora. Deklarujemy „ciąg” w tej klasie konstruktora o nazwie „Nazwa”. Następnie wywołaliśmy metodę „void getName ()”. Metoda „getName ()” służy do zwracania nazwy typu danych ciągu. W tej metodzie mamy instrukcję „ConsoleWriteLine ()”. To oświadczenie wydrukuje dane zapisane w nawiasach tej „konsoli.WriteLine () ”. Teraz mamy również klasę destruktora w tej klasie konstruktora o tej samej nazwie co klasa konstruktora. „~ Person ()” jest tutaj klasą destruktora.

Po tym tworzymy „konsolę.Oświadczenie WriteLine () ”w tej klasie destruktora. Następnie wywołujemy metodę poniżej tej klasy Destructor, która jest „public Static Void Main (String [] args)”. W poprzednim kodzie szczegółowo omówiliśmy tę metodę. Teraz przejdź do następnego wiersza, w którym tworzymy obiekt klasy „Osoba” o imieniu „PR”. Tutaj „nowy” to słowo kluczowe używane do tworzenia obiektu. W następnym wierszu mamy „PR.Nazwa ”,„ PR ”jest obiektem, a nazwa jest zmienną typu ciągów, którą deklarujemy na początku programu. Następnie używamy tutaj „Nazwa ciągu”. Przypisujemy to nazwisko, które jest „Robert Liam”, i nazywamy metodę „getName ()” z przedmiotem klasy „PR”.

Wyjście naszego kodu destruktora jest tutaj na tym obrazie. Spójrz na to wyjście i sposób wyświetlania danych naszego kodu.

Możesz to zobaczyć, gdy wpisujemy nazwę w ciągu i wywołać metodę „getName ()”. Zwraca nazwę za pomocą pierwszej „konsoli.Instrukcja pisarza „WriteLine”, która jest napisana w tej metodzie „getName ()”. Następnie niszczyciel jest nazywany automatycznie i niszczy instancje klasy konstruktora.

Przykład nr 3:

Tutaj badamy kolejny interesujący przykład dla Ciebie:

„Przestrzeń nazw” nazywa się tutaj „Mycsharprogram”, a klasa nazywa się „liczbą”, która jest klasą główną. Elementy tej klasy są domyślnie prywatne. W tej klasie deklarujemy „realnum” i „imgnum”, które są typu danych „int”. Następnie zdefiniujemy klasę konstruktora o nazwie „Number ()” i zainicjujemy tutaj poprzednie liczby całkowite.

Następnie mamy metodę SetValue stosowaną do ustawienia wartości „realnum” i „imgnum”. Przypisujemy „RNum” do „realnum” i „inum” do „imgnum” w tej metodzie. Tworzymy inną metodę o nazwie „DisplayValue”, która wyświetli wartości obu liczb całkowitych za pomocą „konsoli.Instrukcja pisarza () ”. Następnie tworzymy klasę destruktora poza tą metodą.

„~ Numer ()” jest tutaj klasą destruktora. Mamy również „konsolę.WriteLine () ”wewnątrz tej klasy destruktora. Następnie mamy klasę sterowników o nazwie „Program”. Tworzymy metodę „główną”, a następnie tworzymy obiekt „N” klasy „Numer” za pomocą „nowego” słowa kluczowego. Ten obiekt „N” wywołuje konstruktor. Następnie nazywamy metodę „setValue ()” i przekazujemy wartości do tej metody. W następnym wierszu wywoływana jest metoda „displayValue ()”, która wyświetli wartości „realnum” i „imgnum”.

Po wywołaniu konstruktora metody wewnątrz konstruktora są wykonywane w wyjściu. Metoda „setValue” ustawia wartości zarówno „realnum”, jak i „imgnum”, a następnie „displayMethod” wyświetla wartości obu liczb. Tutaj destruktor niszczy te przedmioty, ponieważ nie są one później potrzebne i wydrukuje stwierdzenie zapisane wewnątrz destruktura. Innymi słowy, destruktor nazywany jest tutaj automatycznie.

Wniosek:

W tym przewodniku badamy koncepcję destruktura w programowaniu C# w Ubuntu 20.04. Dowiemy się, że destruktor w programowaniu C# jest używany do niszczenia instancji klasy konstruktora, gdy nie potrzebujemy tych przypadków później. Szczegółowo wyjaśniamy tę koncepcję destruktura. A także podaj różne przykłady z ich wynikach, aby sam wypróbował te przykłady i dowiedzieć się o tej koncepcji. Wyjaśniamy każdy wiersz tego kodu C# szczegółowo dla twojego zrozumienia. Mamy nadzieję, że ten artykuł jest pomocny. Sprawdź inne artykuły z Linux, aby uzyskać więcej wskazówek i samouczków.