Identyfikatory języka C

W programie C, identyfikatory Czy nazwy są przypisane do różnych obiektów zdefiniowanych przez użytkownika, w tym funkcje, zmienne, struktury, tablice, wskaźniki, typowe i inne. Alfabety zarówno w kapitanie, jak i małe liczenia, liczby i podkreślenie, które można znaleźć w identyfikator. Jakiś identyfikator, nie można jednak zaczynać się od liczby, a jej maksymalna długość wynosi zazwyczaj 31 znaków.

Zmienna to identyfikator, którego program C wykorzystuje do utrzymania wartości. Każda zmienna ma typ, który określa, ile pamięci jest przydzielone i jak się zorganizuje. Istnieje kilka predefiniowanych rodzajów dostępnych w C, takich jak Char, Int, Float itp. Dzięki Typedef możemy nawet zbudować własne typy danych. Każdej zmiennej można przypisać unikalną nazwę, która musi przestrzegać języka C identyfikator zasady.

Zasady nazywania identyfikatorów

Istnieje kilka zasad nazewnictwa identyfikatorów w języku C, które są następujące:

• Podkreślony (_) znak, litery, cyfry i tylko znaki alfanumeryczne (A-Z, A-Z, 0-9) są dozwolone w identyfikator.
• Identyfikator Nazwy muszą być unikalne.
• Pierwszą postacią musi być podkreślenie lub list.
• Słowo kluczowe nie może służyć jako identyfikator.
• Istnieje znaczenie dopiero w pierwszych trzydziestu jedench znakach.
• Nie może być w nim żadnych pustych przestrzeni.
• Przypadek ma znaczenie podczas korzystania z identyfikatory.
• Unikalny identyfikator nie powinno przekraczać 31 znaków.
• W przypadku pustych przestrzeni ani przecinków w identyfikator.
• Jakiś identyfikator może być w dolnej lub górnej sprawie lub obu. CASE CAMEL jest preferowany w nazywaniu identyfikatory.

Przykład identyfikatory W C ++ jest:

#włączać
int main ()

Int Marks = 3;
if (Marks != 0)
printf („Znaki nie są zerowe.\N" );

W powyższym kodzie używamy Identyfikator „Marks” Aby przechowywać w nim wartość 3, a następnie dane wyjściowe oparte jest na tej wartości.

Wyjście

Rodzaje identyfikatorów

Istnieją dwa rodzaje identyfikatory w języku C.

• Wewnętrzny identyfikator
• Zewnętrzny identyfikator

1: Wewnętrzne identyfikatory

Wewnętrzne identyfikatory są terminami używanymi w odniesieniu do zmiennych, funkcji lub innych konstrukcji programowania w programie C. Zwykle ustanowione przez programistę, te identyfikatory są ukryte przed widokiem poza kodem programu. Nazwy zmiennych, funkcji i klas to kilka przykładów Wewnętrzne identyfikatory.

2: Zewnętrzne identyfikatory

Z drugiej strony nazwy używane do identyfikacji rzeczy lub podmiotów poza programem lub systemem są określane jako Zewnętrzne identyfikatory. Często inne źródła, takie jak systemy operacyjne, biblioteki lub inne aplikacje, ustalają te identyfikatory. Nazwy plików, tabel bazy danych i adresów sieciowych to kilka przykładów Zewnętrzne identyfikatory.

Wniosek

identyfikatory to nazwy podane elementom zdefiniowanym przez użytkownika w programie C. Są one zadeklarowane przy użyciu prawidłowej składni języka C, muszą przestrzegać języka C identyfikator rządzi i mogą mieć maksymalną długość 31 znaków. Identyfikatory są używane do zmiennych, funkcji, tablic, struktur, związków, wskaźników i typów typowych.