Tablica wektorów w C ++
C ++ to język programowania, którego należy przestrzegać ścisłej składni; Nie możemy pominąć nawet półkolisu podczas kodowania. Tablice są ważną częścią kodowania. Bez tablic programowanie byłoby bardzo trudne. Tablice działają jako kontener, który zawiera dane tego samego typu w jednym miejscu. Tablice mają stały rozmiar; Rozmiar tablicy nie może być zmieniany automatycznie. Ręczna aktualizacja rozmiaru tablicy jest trudna, a teraz jest to problem. Rozwiązaniem tego problemu są wektory znane jako tablice dynamiczne. Oznacza to, że rozmiar tablic jest elastyczny i możemy wstawić więcej elementów do tablicy po inicjalizacji, nie martwiąc się o rozmiar. Tablice wektorów są jak tablice dwuwymiarowe, które zawierają różne kolumny i wiersze. Nie możemy zmienić liczby wierszy, ale każdy wiersz jest wektorem, którego długość można zmienić. Każdy wektor jest dynamicznym układem jednego wymiaru. Każdy wskaźnik tablicy jest wektorem, do którego można uzyskać elementy za pomocą iteratorów, takich jak Foreach itp.
Tablice wektorów sprawiają, że przechowywanie danych podobnych typów są łatwe i elastyczne. Są one głównie używane, gdy nie znamy wielkości tablicy i kiedy mamy do czynienia z dwuwymiarową tablicą. Wektory są zdefiniowane w STL, która jest standardową biblioteką szablonów w języku programowania C ++. Przed użyciem wektorów musimy zaimportować tę bibliotekę, włączając ten kawałek kodu w naszym programie przed „przestrzenią nazw”.
#włączaćSkładnia:
wektorTutaj jest:
wektorSkładnia tablicy wektorowej jest, jak pokazano wcześniej, umieszczone jest słowo kluczowe „wektor”. Następnie definiujemy rodzaj wektora w nawiasach kątowych. Tutaj rodzaj wektora jest „podwójny”. Zadeklarujemy nazwę zmiennej o rozmiarze poza nawiasami kątowymi. Rozmiar to liczba wierszy, które chcemy w naszej tablicy. Rozmiar wierszy nie można zmienić, ale kolumny są elastyczne. Tablica wektora jest zdefiniowana po „przestrzeni nazw” w kodzie.
Tablica inicjalizacji wektorów
Istnieje wiele technik używanych do zainicjowania tablicy wektorów. Kilka z nich wyjaśniono następująco:
Za pomocą push_back
Vector_name.push_back (element);Atrybut „Vector_name” to nazwa wektora, który deklarujemy podczas tworzenia wektora. A „push_back” dodaje element w nawiasie z tyłu tablicy.
Za pomocą konstruktora
wektorJest zdefiniowany w momencie deklaracji wektorowej. W nawiasie umieść liczbę powtórzeń, które chcemy, a następnie wspomnij o elemencie, który chcemy w tablicy wektorowej.
Za pomocą metody tablicy
wektorTa metoda odbywa się również w momencie deklaracji wektorowej. Po „zmiennej nazwie_name” wewnątrz kręconych klamrów, zainicjuj tablicę wektor.
Przykład 1:
Użyj funkcji push_back (), aby wstawić wartości do tablicy wektora i uzyskać wynik za pomocą iteratora.
#włączać#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
liczby wektorów [3];
int main ()
dla (int i = 0; i < 3; i++)
for (int j = 0; j < 3; j++)
Liczby [i].push_back (j);
Cout<<"The stored vector array is \n";
dla (int i = 0; i < 3; i++)
dla (auto iter = liczby [i].zaczynać();
iter != Liczby [i].koniec(); ITER ++)
Cout << *iter << ";
Cout << endl;
powrót 0;
Zintegruj i biblioteki w pierwszej instrukcji. Następnie zdefiniuj tablicę wektorów rozmiaru 3 o typach liczb całkowitych po „przestrzeni nazw”. Wewnątrz metody main () użyj zagnieżdżonej pętli „dla”, aby zainicjować tablicę, która ma trzy wiersze. Zewnętrzna pętla „for” zaczyna się od zera i iteruje 3 razy. Wewnętrzna pętla „for” iteruje trzy razy. Następnie, przy indeksie „i”, przekracza w nim wartość „j”. Proces ten powtarza się trzy razy i oszczędza wartość w szeregu wektorów. Następnie reprezentuj komunikat „Zmawiana tablica wektora” na konsoli przed wydrukowaniem przechowywanych wartości.
Teraz, aby wydrukować wynik, stosujemy zagnieżdżoną pętlę „for”. Tutaj zewnętrzne pętle „for” trzykrotnie i wewnętrzna pętla ustawia automatyczny iterator, który rozpoczyna iterację od indeksu „i”. Metoda początkowa () rozpoczyna iterację i kończy się, aż warunek zmieni się fałszywie. Warunek mówi, że pętla trwa, dopóki iterator nie będzie równy indeksie „i” wektora. Metoda end () pętli, aż dotrze do końca tablicy. Następnie *iter drukuje wartość zawieraną po zakończeniu iteracji, a kursor przenosi się do następnej linii z powodu „cout< Przykład 2: Zobaczmy, jak możemy zainicjować tablicę wektorów, wykorzystując metodę tablicy. Najpierw importujemy pliki nagłówka, aby używać STL, w których definiowane są wektory. Następnie zadeklaruj tablicę wektora typu pływaka i przechowuj w nim 4 elementy za pomocą składni tablicy do inicjalizacji. Po zastosowaniu funkcji Main () Wydrukuj tekst „Elementy wektorowe to” na ekranie wyjściowym, wywołując „Cout<<” statement. Now, apply the “for” loop to show the values that are stored in the array of a vector. Define and initialize the “i” iterator with the zero value. Specify the condition to the size of the array and then increment the iterator. Inside the “for” loop, display the values of the vector array with the help of the “cout<<” statement like Numbers_1[i] at index 0. The value which is saved in “Numbers_1” is displayed on the terminal. After printing the value, 2 spaces are passed and then the loop iterates until the required condition turns false. The elements that are saved in the array are shown on the terminal. Wniosek W szczególności badaliśmy temat „tablic wektorów w C ++”. Przed uzyskaniem podstawowych informacji na dowolny temat nie możemy kontynuować, zwłaszcza gdy temat ma związek z poprzednim tematem. Więc najpierw opisaliśmy tablice, kim one są i dlaczego ich używamy. Następnie krótko opracowaliśmy wektory i tablicy wektorów. Tablice wektorów są omawiane z składnią, metodami inicjalizacji i przykładami kodowania, aby ułatwić ci i bardziej zrozumiałe.
#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
wektor numery_1 19.3, 5.7, 3.2, 40.0;
int main ()
Cout << "The vector elements are: \n";
dla (int i = 0; i < Numbers_1.size(); i++)
cout << Numbers_1[i] << " " ;
powrót 0;