Tablice rdzeniowe
W tym artykule zbadano, w jaki sposób możemy tworzyć i używać tablic w języku programowania rdzy.
Tablice rdzeniowe
W rdzy, podobnie jak większość języków programowania, reprezentujemy tablicę przez parę kwadratowych nawiasów. Rdza wymaga znanego rozmiaru tablicy przed kompilacją. Jeśli rozmiar tablicy jest niezdefiniowany w czasie kompilacji, jest to znane jako plasterek.
Utwórz tablicę rdzy
Istnieją dwa główne sposoby tworzenia tablic w rdzy:
Dodając elementy tablicy do pary kwadratowych nawiasów. To najprostsza i najczęstsza metoda tworzenia tablic. Możemy wyrazić składnię dla tej metody tworzenia tablicy, jak pokazano:
Niech array_name: [f64, 3] = [3.141, 100.2443, 223.554]Powyższe tworzy tablicę pod nazwą zmienną „Array_name”. W naszym przypadku tablica utrzymuje 64-bitowe podpisane wartości zmiennoprzecinkowe, jak określono wartość F64. Rozmiar tablicy to 3. Oznacza to, że może wytrzymać do 3 elementów.
Odnosimy się do drugiej metody tworzenia tablicy jako wyrażenia powtarzającego się. Składnia jest jak [n, x], gdzie tablica zawiera wartość x jest kopiowana n.
Rust deklaruj tablicę
Istnieją różne rodzaje tablic w rdzy. Każdy typ jest określany przez metodę zastosowanej deklaracji. Poniżej znajdują się tablice i jak je zadeklarować.
Tablice bez rozmiaru i typu
Pierwszy rodzaj tablicy to jeden bez rozmiaru i typu. Jest to bardzo przydatna metoda operacji szybkich tablic.
Aby zadeklarować tablicę bez typu lub rozmiaru, użyj składni, jak pokazano poniżej:
niech array_name = [elementy];Tutaj używamy słowa kluczowego, a następnie nazwy zmiennej. Następnie używamy operatora przypisania, a następnie elementów tablicy wewnątrz pary kwadratowych nawiasów.
Przykładem jest jak pokazano:
Niech ARR = [1,2,3];Kompilator określa rodzaj tablicy na podstawie przechowywanych w niej elementów. Całkowita liczba elementów w tablicy staje się jej rozmiar.
Tablice o rodzaju i rozmiaru
Drugi typ tablicy to jeden z typem, jak i rozmiarem podczas deklaracji. W przypadku tego typu tablicy ustawiamy typ danych elementów, które chcemy przechowywać w tablicy i ile elementów będzie przechowywać tablicę.
Składnia do tworzenia tablicy jest jak pokazano poniżej:
Niech array_name: [data_type; array_size] = [array_elements];Przykładem jest to, jak pokazano poniżej:
fn main ()Niech ARR: [i32; 3] = [1,2,3];
Powyższe tworzy tablicę o nazwie „ARR”, która zawiera 3, 32-bitowe podpisane liczby całkowite.
Tablice z wartościami domyślnymi
Trzeci typ tablicy w rdzy to taki, który zawiera wartość domyślną. W tego typu tablicy wszystkie elementy w tablicy utrzymują jedną identyczną wartość, którą możesz zaktualizować według samopoczucia.
Składnia jest jak pokazana:
Niech array_name: [data_type; array_size] = [default_value; array_size];Przykładem takiej tablicy jest jak pokazano:
fn main ()Niech ARR: [&str; 3] = [„zero”; 3];
Powyższy przykład tworzy tablicę i Str i rozmiar 3. Uwzględniamy również wartość domyślną „zero”. Stąd wszystkie trzy elementy w tablicy będą utrzymywać wartość domyślną, chyba że zaktualizuje.
Tablica wydruku rdzy
Możemy wydrukować tablicę za pomocą println! Makro i cecha debugowania w STD :: FMT. Przykładem jest jak pokazano:
fn main ()Niech ARR: [&str; 3] = [„zero”; 3];
println!(":? ", arr);
Powyższy kod powinien wydrukować tablicę, jak pokazano:
Indeksowanie tablicy rdzy
Chociaż możemy wydrukować całą tablicę za pomocą cechy debugowania z modułu FMT, możemy uzyskać dostęp do poszczególnych elementów z tablicy za pomocą jej indeksu.
W rdzy indeksowanie tablic zaczyna się od 0. Oznacza to, że pierwszy element w tablicy znajduje się w indeksie 0, a drugi jest w indeksie 1 i tak dalej.
Aby uzyskać dostęp do elementu według jego indeksu, używamy nazwy tablicy, a następnie indeksu elementu, w którym chcemy uzyskać dostęp do pary kwadratowych nawiasów.
Przykładem jest jak pokazano:
fn main ()Niech ARR: [&str; 3] = [„zero”; 3];
println!("", arr [0]);
Powyższy przykład powinien być elementem przy indeksie 0 lub pierwszym elementem w tablicy.
Aby uzyskać ostatni element w tablicy, używamy długości tablicy - 1, ponieważ indeksowanie zaczyna się od 0.
Przykładem jest jak pokazano:
fn main ()Niech bazy danych: [&str; 3] = [„MySQL”, „MongoDB”, „SQL Server”];
println!(„”, bazy danych [bazy danych.len () - 1]);
W powyższym przykładzie używamy funkcji len (), aby uzyskać długość tablicy. Ta wbudowana funkcja zwraca długość (liczba elementów) w tablicy.
Powyższy program powinien zwrócić element na indeksie 2 jako:
Rdza iterowana nad tablicą
Kolejną powszechną operacją podczas pracy z tablicami jest iteracja każdego elementu w tablicy. W rdzy możemy to osiągnąć za pomocą pętli.
Przykładem jest to, jak pokazano poniżej:
fn main ()Niech bazy danych: [&str; 3] = [„MySQL”, „MongoDB”, „SQL Server”];
Dla I w 0… baz danych.len ()
println!("Indeks: , element: ", i, bazy danych [i]);
Powyższy przykładowy program używa prostej pętli do iterowania elementów w tablicy. Aby uzyskać liczbę elementów w tablicy, możemy użyć funkcji len (). Wewnątrz pętli For, uzyskujemy dostęp do każdego elementu na podstawie indeksu.
Powstałe wartości są jak pokazane:
Zmienność tablicy rdzy
Podobnie jak wszystkie zmienne w rdzy, tablice są domyślnie niezmienne. Dlatego próba zmiany tablicy spowoduje błąd.
Przykładem jest jak pokazano:
fn main ()Niech bazy danych: [&str; 3] = [„MySQL”, „MongoDB”, „SQL Server”];
bazy danych [0] = "postgresql";
Powyższy program próbuje zmienić wartość elementu na indeksie 0. Uruchomienie powyższego kodu zwróci błąd, jak pokazano:
Możemy ustawić tablicę na zmienne za pomocą słowa kluczowego MUT, aby uniknąć tego błędu. Kod jest jak pokazano poniżej:
Niech bazy danych MUT: [&str; 3] = [„MySQL”, „MongoDB”, „SQL Server”];To sprawia, że tablica jest zmienna, umożliwiając zmianę jej wartości według własnego uznania.
Wniosek
W tym artykule zbadano, jak tworzyć i korzystać z tablic w rdzy. Pamiętaj, że tablice można rozszerzyć, aby zrobić o wiele więcej. Rozważmy dokumenty rdzeniowe, aby uzyskać więcej informacji.