Python Opcjonalne argumenty funkcyjne
Przykład 01:
Rozpoczniemy nasz pierwszy przykład wywołania funkcji z parametrami w Pythonie z najbardziej podstawową ilustracją. Na tej ilustracji rozważamy podstawy wywołań funkcyjnych i ich wiedzy. Otworzyliśmy nasz nowy plik Python „Opcjonalnie.Py ”Korzystanie z edytora GNU Nano po jego utworzeniu za pomocą polecenia Linux„ Touch ”.
Po jego otwarciu dodaliśmy wsparcie Pythona na pierwszym wierszu kodu „#!/USR/bin/Python ”. Podczas definiowania funkcji w Pythonie zwykle używamy tylko wymaganych parametrów, które spełniają potrzeby wykonywania funkcji. Na przykład zadeklarowaliśmy funkcję „suma” z dwoma parametrami pozycyjnymi „x” i „y” za pomocą słowa kluczowego „def”, aby zdefiniować je w kodzie. W ramach jego implementacji użyliśmy instrukcji „drukuj” do wyświetlenia sumy zarówno wartości „x”, jak i „y” przekazanych parametrów przez wywołanie funkcji.
Po tej definicji funkcji wywołaliśmy funkcję przez wywołanie funkcji, przekazując 2 wartości parametryczne i.mi., 2 i 3. Ogólny kod Pythona jest prawidłowy, ponieważ zaspokoiliśmy potrzebę funkcji. Czas zapisać ten kod i uruchomić go na skorcie za pomocą Python3.
Po uruchomieniu opcjonalnie.Plik PY na terminalu, mamy sumę „5” wartości 2 i 3 przekazanych przez wywołanie funkcji. Nie pokazuje żadnych błędów, ponieważ nie popełniliśmy żadnych błędów podczas kodowania.
Zobaczmy, co się stanie, gdy nie przekazujemy obowiązkowej liczby argumentów w wywołaniu funkcji. Tak więc odblokowaliśmy ten sam plik kodu i zaktualizowaliśmy ostatni wiersz tego kodu. Przeszliśmy jedną wartość argumentu do funkcji „suma” przez wywołanie funkcji, nie biorąc pod uwagę, że funkcja ta wymaga 2 argumentów do obliczenia suma. Rzuci błąd w powłokę podczas wykonywania tego kodu. Zapiszmy ten kod i wykonajmy go.
Po ponownym uruchomieniu zapisanego pliku kodu napotkaliśmy błąd „TypeError: sum () Brak 1 wymaganego argumentu pozycyjnego:„ y ””. Ten sam błąd wystąpiłby, gdy użytkownik nie przekazał żadnego argumentu w wywołaniu funkcji funkcji „suma”. Staraj się tego uniknąć, przekazując odpowiednią liczbę wartości wymagana funkcja.
Przykład 02:
Po przejrzeniu niezbędnych argumentów pozycyjnych nadszedł czas, aby przyjrzeć się opcjonalnym argumentom funkcji w Pythonie. Aby zrozumieć opcjonalne argumenty dotyczące funkcji, najpierw musimy przyjrzeć się domyślnym argumentom. Aby zademonstrować domyślne argumenty w funkcji, otwieraliśmy opcjonalnie.plik py w edytorze nano i wprowadza zmiany kodu. Domyślne argumenty są już podane w definicji funkcji. Na przykład zdefiniowaliśmy sumę funkcji z dwoma argumentami pozycyjnymi „x” i „y”. Argument „y = 9” jest domyślnym argumentem tutaj. Wybór użytkownika jest przekazanie jednej wartości argumentu „x” w wywołaniu funkcji lub przekazaniu 2 argumentach. Przekazaliśmy jedną wartość argumentu „3” w wywołaniu funkcji „suma” dla argumentu „x” i używając domyślnej wartości argumentu y i.mi., 9. Zapisz ten kod i wyrzuć plik.
Po wykonaniu tego kodu Pythona z 1 argumentem pozycyjnym i 1 domyślnym argumentem bez przekazywania opcjonalnego argumentu, mamy sumę 12. To nie stanowi wyjątku, ponieważ wywołanie funkcji użyje przekazanego argumentu „3” i wartości domyślnej „9” funkcji, aby utworzyć sumę.
Teraz, jeśli chcesz zastąpić domyślną wartość argumentu zdefiniowaną w definicji funkcji nową opcjonalną wartością argumentu, możesz to również łatwo zrobić. W tym celu musisz również przekazać opcjonalną wartość argumentu również w wywołaniu funkcji. Zaktualizowaliśmy więc ten sam plik kodu i użyliśmy teraz wywołania funkcji 2 wartości. Wartość „3” zostanie przekazana do argumentu „X”, a wartość opcjonalna „10” zastąpi domyślną wartość „9” „Y”, aby obliczyć sumę. W zamian instrukcja drukowania będzie wykorzystywać przekazaną wartość 3 i 10, aby obliczyć sumę „13” i wyświetlić ją.
Czas uruchomić ten kod po ponownym zapisaniu. Mamy sumę 13 zgodnie z oczekiwaniami. To pokazuje, że przekazany opcjonalny argument zastąpił wartość domyślną w definicji funkcji.
Przykład 03:
Zacznijmy od implementacji opcjonalnych argumentów w wywołaniu funkcji dla wartości typu ciągów. Otwórz ten sam plik i dodaj wsparcie Pythona, jeśli nie dodałeś go wcześniej. Deklarowaliśmy funkcję „sumę” z słowem kluczowym „def”, biorąc dwa argumenty w swoich parametrach. Wartość „S1” będzie argumentem pozycyjnym, który musi zostać przekazany przez wywołanie funkcji, a wartość s2 = „świat” jest domyślnym argumentem. Instrukcja drukowania wyświetli połączenie zarówno wartości argumentów S1, jak i S2. Wykonano dwa wywołania funkcji. Pierwszym z nich przekazuje jedną wartość argumentem funkcji „suma” funkcji. W tym wywołaniu funkcji domyślna wartość „świat” dla S2 zostanie użyta do konkatenacji. Z drugiej strony następne wywołanie funkcji przekazuje dwie wartości do argumentów S1 i S2. S1 przyjmie pierwszą przekazaną wartość ciągu, a S2 zastąpi swoją wartość „światową” drugą wartością ciągłej przekazanej w wywołaniu funkcji. Zapiszmy ten prosty kod, aby zobaczyć, jak działają na powładzie za pomocą Ctrl+S. Następnie wyjdź z tego pliku w nano edytora i wróć do powłoki.
Po wykonaniu pierwszy wynik jest wyświetlany przy użyciu wartości domyślnej dla argumentu S2. Drugi wynik wykorzystywał wartości argumentów i.mi. opcjonalna wartość dla S2 w wywołaniu funkcji.
Możesz także przekazać opcjonalne argumenty w wywołaniu funkcji za pomocą argumentów słów kluczowych. Możesz także przekazać opcjonalne argumenty słowa kluczowe niezależnie od ich pozycji w definicji funkcji. Użyliśmy argumentów słów kluczowych w poniższym kodzie.
Dostaliśmy dość podobne wyjście, gdy dostaliśmy w powyższej ilustracji.
Wniosek
Wreszcie! Wyjaśniliśmy sposób korzystania z opcjonalnych argumentów funkcyjnych w wywołaniu funkcji Pythona. W tym celu najpierw omówiliśmy przykłady argumentów pozycyjnych i domyślnych. Następnie próbowaliśmy użyć opcjonalnych argumentów z prostą wartością przekazującą wywołanie funkcji oraz użycie argumentów słów kluczowych do przekazywania opcjonalnych argumentów.