Funkcja wejściowa Pythona

Python jest wyposażony w wbudowaną funkcję o nazwie „input ()”, która akceptuje wejście użytkownika. Zazwyczaj domyślnie zwraca wejście użytkownika jako ciąg.

Składnia do zastosowania tej metody podano w następujący sposób:

Ma tylko jeden parametr „wiersz”, który jest komunikatem ciągłym, który prosi użytkownika o wprowadzenie wartości.

W tym artykule będziemy realizować różne przykładowe programy, aby wdrożyć tę metodę w praktyce.

Przykład 1: Wykorzystanie metody wejściowej () do przyjmowania pojedynczego wejścia od użytkownika

Rozpoczynamy nasz artykuł, wdrażając prosty przykład Pythona, który przyjmuje jedno dane wejściowe od użytkownika za pomocą metody Python „Input ()”, a następnie po prostu wyświetl dostarczoną wartość na ekranie.

W dostarczonym kodzie najpierw tworzymy zmienną „dane” i przypisujemy ją wartość wyjściową, która jest generowana od wywoływania funkcji „input ()”. Pomiędzy okrągłymi aparatami ortodontycznymi metody „input ()” definiujemy szybki argument, który prosi użytkownika o „Wprowadź wartość:”. Ten szybki argument jest opcjonalny. Możesz nawet wywołać funkcję „input ()” bez jej używania, ale wolimy ją dodać, aby użytkownik mógł zobaczyć, co jest potrzebne do wprowadzenia.

Gdy kontrola wykonuje metodę „input ()”, program zatrzymuje się, pokazując monit „Wprowadź wartość:” na terminalu i czeka na wstawienie wartości użytkownika. Korzystając z klawiatury, użytkownik dodaje dowolną wartość, a następnie naciska „Enter”. Funkcja „input ()” odczytuje tę wartość, a następnie przekształca ją w ciąg (ta metoda domyślnie przekształca dowolny rodzaj podanej wartości w ciągu), a następnie ostatecznie zwraca tę wartość do programu.

Metoda „print ()” jest wywoływana w poprzednim wierszu kodu. Metoda Pythona „print ()” wyświetla wszystko, co jest dostarczane jako dane wejściowe. Najpierw podajemy ciąg do wyświetlenia, i.mi. „Wartość podana przez użytkownika to:”. Następnie dostarczane są zmienne „dane” w celu wyświetlania treści, którą przechowuje.

Ten obraz pokazuje monit na terminalu, gdy wykonywana jest metoda „input ()”. Wyświetlany jest komunikat, który prosi użytkownika o wprowadzenie wartości. Użytkownik wprowadza wartość i naciska Enter.

Drugi obraz wyjściowy wykazuje wartość, którą dostarczył użytkownik, czyli „24”. Następnie program drukuje tę wartość z określoną instrukcją na terminalu.

Przykład 2: Wykorzystanie metody wejściowej () do przyjmowania wielu wejść od użytkownika

Nauczyliśmy się przyjmować wprowadzanie jednej wartości od użytkownika. Ponadto można również żądać wielu wejść od użytkownika, stosując funkcję „input ()”. Aby wdrożyć tę koncepcję, stworzyliśmy następujący przykładowy kod:

W tej ilustracji przyjmujemy 4 wartości wejściowe od użytkownika. Stworzyliśmy cztery zmienne jako „ST_ID”, „Temat”, „Marks” i „Grade”. Przypisaliśmy każdą zmienną wynik wywoływania metody „input ()”. W przypadku pierwszej zmiennej „ST_ID” funkcja „input ()” wyświetla monit „Enter Student ID:”. Program jest zatrzymywany, gdy oczekuje, że użytkownik wprowadzi identyfikator ucznia.

Po przeczytaniu identyfikatora ucznia dostarczonego przez użytkownika, przechowuje go w zmiennej „ST_ID” i przechodzi do następnego wiersza kodu. Następny wiersz wykonuje metodę „input ()”, a monit jest wykazywany jako „Wprowadź tytuł przedmiotu:” na terminalu. Użytkownik musi wstawić tytuł tematu, a program zapisuje go do zmiennej „podmiotu”. Następnie przesuwa się do przodu, aby wykonać pozostałe dwie funkcje „input ()”.

Po wykonaniu wszystkich metod „input ()” następny wiersz zawiera funkcję „print ()”, aby przejść do następnego wiersza, w której inna funkcja „print ()” ma instrukcję - „Wyświetlanie szczegółów ucznia”. Następnie przedstawiamy wszystkie wartości wejściowe pobrane odpowiednio od użytkownika za pomocą funkcji „print ()”.

Tutaj widać, że program wykonuje pierwszą metodę „input ()”, a monit prosi użytkownika o wprowadzenie identyfikatora ucznia.

Gdy tylko użytkownik uderzy w Enter po włożeniu identyfikatora ucznia, wyświetlany jest inny monit, który wymaga od użytkownika podania tytułu przedmiotu.

Następna metoda „input ()” wykonuje i prosi użytkownika o wprowadzenie znaków.

Wreszcie użytkownik musi wstawić ocenę. Po naciśnięciu „Enter” wszystkie szczegóły, które dostarczył użytkownik, są wyświetlane na terminalu.

Niezależnie od tego, czy podajesz wartość liczb całkowitą, czy jakakolwiek inna, wszystkie te wartości są konwertowane na przesyłkę danych przez domyślne zachowanie metody „input ()”. Aby zweryfikować zestaw danych wszystkich danych wejściowych podanych w poprzednich migawkach, mamy metodę „type ()” w Python.

Wbudowaliśmy metodę „type ()” metodą „print ()”. Pomiędzy aparatem ortodontycznym metody „typ ()” musimy podać zmienną, której danych potrzebny jest do weryfikacji. Każda zmienna jest dostarczana jeden po drugiej w funkcji „typ ()”.

Ten obraz wyjściowy pokazuje zestaw danych dla każdej podanej wartości. Widzimy, że klasa jest wymieniona jako „str” dla wszystkich wartości. Oznacza to, że funkcja „input ()” przekonwertowała danych dla wszystkich wartości na struny.

Przykład 3: Korzystanie z metody wejściowej () do przyjmowania wejścia wartości całkowitej od użytkownika

Dowiedzieliśmy się z poprzednich przypadków, że funkcja „input ()” zmienia danych o dowolnej wartości na typ ciągu. Mogą istnieć warunki, w których można było zachować dostarczony danych. Aby to zrobić, musimy wyraźnie podać danych przed funkcją „input ()”. Poniżej znajduje się przykładowy program, który napisaliśmy, aby pomnożyć dwie liczby liczb całkowitych:

W tej demonstracji mamy zmienną „wartość_1”, która przechowuje pierwszą wartość. Aby przyjąć wartość wejściową od użytkownika, wywoływana jest metoda „input ()”. Ale przed tą metodą rzucamy również danych „int”. Tak więc, gdy użytkownik dostarcza wartość, metoda „input ()” przekształca wartość w typ ciągu. Następnie danych, który rzuciliśmy na metodę „Input ()”, która jest „int”, zmienia danych na liczbę całkowitą.

W ten sam sposób przyjmujemy drugą wartość i przechowujemy ją w zmiennej „wartość_2”. Następnie drukujemy obie wartości za pomocą metody Pythona „print ()”. Na koniec tworzymy skrypt do obliczenia mnożenia „wartości_1” i „wartości_2”. I przechowuj wynik w zmiennej „mnożenie”. Wynik mnożenia jest wykazywany przy użyciu metody „print ()”.

Poprzednia migawka pokazuje, że użytkownik wprowadził dwie wartości - 12 i 3. Następnie wyświetla zarówno wartości jako „pierwszą wartość”, jak i „drugą wartość”. Wreszcie, po pomnożeniu pierwszej i drugiej wartości, wykazuje wynik „36”.

Teraz, aby zweryfikować typ danych wynikającej z tego zmiennej, zastosowaliśmy funkcję „Type ()” Pythona.

Tutaj możemy zbadać, że typ jest wymieniony jako „int”.

Wniosek

W tym samouczku nauczyliśmy się przyjmować wartości wejściowe użytkownika za pomocą metody „Input ()” Pythona. To pismo obejmowało najprostszą demonstrację, aby przyjąć jedną wartość od użytkownika, w której wyświetlany jest monit na terminalu, a użytkownik wprowadza wartość. Następnie opracowaliśmy zastosowanie metody „input ()” do wprowadzania więcej niż jednej wartości. Ponadto weryfikacja danych wartości odbywa się za pomocą metody „type ()”. Na koniec wykazaliśmy użycie odlewu danych do zmiany typu wartości z ciągu na wymagany. Łącznie wszystkie te przypadki sprawiają, że koncepcja jest kompleksowa.