Typy danych w C

W większości języków programowania używamy metody deklaracji zmiennych, które definiujemy dla naszego kodu; Podobnie „język programowania C” ma swoją metodę deklaracji dla zdefiniowanych zmiennych; Ta deklaracja jest znana jako typ danych. Używamy typu danych w C za każdym razem, gdy definiujemy zmienną w naszym kodzie. Odbywa się to w celu zdefiniowania tego rodzaju danych, których będziemy używane lub przechowywać informacje w tych danych. Również typ danych określa rozmiar zmiennych pod względem bajtów. Każdy typ danych ma inną pamięć powiązaną i możemy odpowiednio wykonywać różne operacje na różnych typach danych. Każdy typ danych ma różne zakresy liczb, które może w nim przechowywać, a te zakresy również różnią się w zależności od kompilatorów.

Procedura

Będziemy dowiedzieć się o typach danych, których możemy użyć do zdefiniowania naszych zmiennych w C. Będziemy robić różne przykłady różnych typów danych, e.G., W przypadku typu danych „liczb całkowitych” najpierw dowiemy się o podstawowej definicji i wielkości pamięci typu danych liczb całkowitych, a następnie dowiemy się, jak możemy zadeklarować, a następnie zainicjować zmienną za pomocą typu danych liczb całkowitych. Istnieje wiele innych typów danych, do których chcielibyśmy rozwiązać indywidualnie w tym artykule. Poniżej znajduje się dyskusja, która poinformuje Cię o różnych typach danych i ich metodzie deklaracji powiązanej z ich przydzielonymi rozmiarami pamięci.

Liczba całkowita

Od nazwy „liczba całkowita” możemy zauważyć, że ten typ danych zostanie użyty do deklarowania liczby całkowitej. Te całe liczby zaczynają się od zera i mogą zakończyć się na dowolnej możliwej liczbie. Liczby całkowite mogą być liczbami dodatnimi lub ujemnymi, e.G., -3, 2 itp. Ale te liczby nigdy nie mogą być dziesiętne, e.G., 4.5, 6.7, 8.9 itd. Liczby całkowite mają wielkość pamięci wynoszącą co najmniej 2 bajty i maksymalnie 4 bajty, w których każdy bajt ma w sobie osiem bitów. Tak więc, jeśli zadeklarujemy jakikolwiek numer dziesiętny z typem danych liczb całkowitych, nasz kompilator nie będzie go obsługiwać.

Na rysunku bezpośrednio powyżej wskazaliśmy metodę zadeklarowania dowolnej zmiennej. Powiedzmy, nazwany „zmienną” z liczbą całkowitą typu danych i przypisujemy ją wartość liczbową „-3”, a dla drugiego „wieku” całkowitej przypisaliśmy wartość „13”. W powyższym kodzie zadeklarowaliśmy te zmienne osobno, ale możemy je również zdefiniować, zgodnie z procedurą, jak pokazano poniżej:

Zwęglać

Naszym następnym typem danych do deklaracji zmiennej w C jest postacią skróconą jako „char”. Char to najbardziej fundamentalny typ danych ze wszystkich istniejących typów danych. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ danych przechowuje tylko znaki, e.G., A, B, H, R itp. Krótko mówiąc, typ danych char jest odpowiedzialny za ogłoszenie znaków ASCII w kodzie. Takie typy danych przyjmują tylko wielkość pamięci jednego bajtu, czyli łącznie 8 bitów. Nie może być zmienności przydzielonej wielkości pamięci tych danych dla dowolnego kompilatora. Specyfikator formatu dla tego typu danych jest reprezentowany symbolicznie jako „%C”. Spróbujmy zadeklarować zmienną z typem danych jako char i spróbuj wyświetlić ją za pomocą reprezentacji specyficznej dla formatu.

#włączać
int main ()
Char MyCharacter = „A”;
printf („%c \ n”, mycharacter);
powrót 0;

W powyższym przykładzie zadeklarowaliśmy zmienną typu danych Char i zainicjowaliśmy ją z znakiem ASCII „A”. Następnie wyświetliśmy go za pomocą metody „printf ()” z jej specyfikatorem formatu.

Float/ podwójny

Teraz omówimy inny typ danych, float/ podwójny. Zarówno typy danych float, jak i podwójne mają tę samą funkcjonalność, ale różnią się od siebie, jeśli chodzi o rozmiar pamięci. Te dwa same typy danych są używane do deklarowania liczb dziesiętnych lub dowolnych liczb w formie wykładniczej. Typ danych zmiennoprzecinkowych deklaruje liczbę dziesiętną z pojedynczą precyzją; Oznacza to, że ma 4 bajty zachowane ze względu na wielkość pamięci (łącznie 32 bity), podczas gdy podwójne deklaruje liczby dziesiętne z podwójną precyzją w porównaniu do pływaka z wielkością pamięci 8 bajtów (64 bity). Teraz w przykładzie postaramy się zadeklarować zarówno zmienne numeryczne, jak i wykładnicze przy użyciu zarówno typów podwójnych, jak i float i wyświetli te wartości później za pomocą specyfikatora formatu dla podwójnego jako „%LF”, jak i dla pływaka jako „%f”.

#włączać
int main ()
pensja zmiennoprzecinka;
podwójna cena;
Wynagrodzenie = 34.5;
Cena = 64.6;
pływak wykładniczy = 32.442E2;
printf („/f”, pensja);
printf („%lf”, cena);
printf („/f”, wykładniczy);
powrót 0;

Próżnia

Innym typem danych w języku C, który jest najczęściej używany w dowolnym kodzie, jest typ danych „void”. Ten typ danych ma rozmiar pamięci prawie 0 bajtów. Używamy takich typów danych w dowolnym momencie, aby zdefiniować dowolną nową funkcję w kodzie. Pustka ma podstawowe znaczenie równe nic; przedstawia pustą wartość. Ilekroć jesteśmy zobowiązani do wykonania dowolnej funkcji w kodzie, w którym nie chcemy nic zwrócić, wówczas deklarujemy funkcję za pomocą typu danych void przydzielone do tego celu. Postaramy się teraz zrobić przykład w kompilatorze, w którym najpierw utworzymy najmniejszą funkcję „drukuj”, a następnie uznamy, że jego typ danych jest nieważny; Jeśli chcemy, aby funkcja zwróciła wartość, zadeklarujemy funkcję z liczbą całkowitą typu danych.

#włączać
void print ()
pensja zmiennoprzecinka;
printf („/f”, pensja);

Przykład pokazuje, w jaki sposób możemy zdefiniować funkcję za pomocą typu danych bez zwracania żadnej wartości.

Wniosek

Deklaracja typów danych przed zdefiniowaniem jakiejkolwiek zmiennej jest najbardziej podstawowym zadaniem, jeśli chodzi o zapisanie kodu dla dowolnej aplikacji. W tym artykule omówiliśmy te typy danych w tym artykule w tym artykule. W tym artykule obejmuje definicję, metodę deklaracji i specyfikację formatu pięciu podstawowych typów danych w języku programowania C, e.G., int, float, podwójne, char i void. W przypadku wszystkich tych typów danych zaimplementowaliśmy różne przykłady, aby poinformować was o ich metodzie deklaracji w Studio Visual C.