C# 2D tablica
Deklaracja i przypisanie
Int [,] array = x, x, y, y;
Ta tablica ma [2, 2] rozmiar. To pokazuje, że tablica ma dwa wiersze i dwie kolumny. Wdrożyliśmy programy tablicy 2D na różne sposoby. Zacznijmy rozwijać funkcjonalność tablic 2D.
Przykład 1
Wielowymiarowa tablica w C Sharp jest taka jak w C ++ i innych językach programowania. Ta tablica zawiera więcej wierszy i kolumn niż pojedyncza tablica; Stąd inicjalizacja tablicy 2D jest w jakiś sposób inna; Musimy przypisać wartości w obu wymiarach, przestrzegając kolejności wierszy i kolumn. Pierwszy przykład dotyczy ogłoszenia tablicy 2D. Wdrożymy go w programie, ponieważ widzieliśmy przykładową składnię. Dokonaj biblioteki systemowej i klasy, aby korzystać z głównego programu w niej.
Za pomocą systemu;
Teraz zainicjuj tablicę 2D typu liczb całkowitych nazwanych „liczbami”.
Int [,] numery = 4, 8, 2, 6;
W ten sposób liczby całkowite do obu wierszy są inicjowane, mając dwie kolumny każde. To jest ręczna inicjalizacja elementów tablicy 2D. Aby uzyskać dostęp do elementów tablicy, użyjemy prostej instrukcji konsoli, aby wyświetlić elementy. Najpierw wyświetlimy pierwszy element tablicy 2D pierwszego wiersza, aby zarówno wartości wiersza, jak i kolumny będą miały zero indeksów, ponieważ indeks tablicy rozpocznie się od 0.
Konsola. WriteLine („Elementy na indeksie [0, 0]:” +liczby [0,0]);
Podobnie dla pierwszego elementu z drugiego rzędu użyjemy tego samego stwierdzenia; Zmieni się tylko numer indeksu wiersza. Aw przypadku drugiego elementu z drugiego rzędu zarówno indeksy wiersza, jak i kolumny zostaną zwiększone. [1, 1].
Wykonamy poprzedni kod w terminalu Ubuntu. W tym celu potrzebny będzie kompilator, aby pomóc w procesie wykonania. MCS służy do kompilacji C ostrych kodów źródłowych. Ponadto Mono wykonuje skompilowany plik za pomocą „.EXE ”Rozszerzenie.
Plik $ MCS.Cs
$ plik mono.exe
Możesz zobaczyć, że pierwsze dwa wiersze wyświetlają wynikową wartość w indeksie 0 w obu wierszy. Podczas gdy ostatni pokazuje drugą wartość w drugim rzędzie.
Przykład nr 2
Po dodaniu elementów i ręcznej inicjowaniu tablicy możemy zmienić tablicę, dodając lub usuwając z niej elementy. Można to łatwo zrobić, podając szczegóły elementów, określając indeksy w wierszach i kolumnach. Gdy deklarujemy i przypisujemy wartości ręcznie do tablic, łatwo jest uzyskać dostęp do elementów. Podczas gdy w przypadku pętli trudno jest przeszukać element iteracyjny przez każdy element, a następnie go zmienić. Najpierw zadeklarowaliśmy szereg [2, 2] rozmiarów.
Wyświetl elementy w indeksie [0, 0] przed wymianą ich nowym numerem. Następnie przypisz nowy numer za pomocą następującej metody:
Liczby [0, 0] = 456;
W ten sposób pierwsza liczba zostanie zastąpiona poprzednim. Wartość bezpośrednio przypisana usuwa poprzedni automatycznie.
Teraz wyświetlimy wartość w tym samym indeksie, aby potwierdzić wymianę.
Przykład nr 3
Do tej pory metodologia dostępu do elementów tablicy została wykonana ręcznie. Jednak to podejście można zmienić, używając pętli przy dostępie do tablic wielowymiarowych. Pętle mogą zmniejszyć złożoność czasu w porównaniu z metodami ręcznymi. Teraz zobaczymy użycie pętli w deklaracji 2D i dostępu.
Najpierw zadeklaruj tablicę. Podczas deklaracji nie naprawiliśmy wielkości tablicy; Tylko wartości są przypisywane bezpośrednio. Ale pozorny rozmiar dla tablicy 2D tutaj wynosi [2, 3], ponieważ zawiera 2 rzędy i 3 kolumny.
Po deklaracji tablicy 2D będziemy uzyskiwać dostęp do wartości przez pętle. W prostej jednowymiarowej tablicy do iteracji przez tablicę używana jest pojedyncza pętla. Ale w przypadku tablicy 2D potrzebujemy dwóch do pętli; jeden to zewnętrzna pętla i wewnętrzna pętla. Zewnętrzna pętla dotyczy wierszy, podczas gdy pętla wewnętrzna reprezentuje kolumny w tablicy 2D. Jak nie wspomnialiśmy o rozmiarze tablicy, więc użyjemy GetLength (0); wbudowana funkcja ma rozmiar tablicy.
Korzystając z rozmiaru, pętla może w tym zakresie iterować. Zewnętrzna pętla będzie iterowana tylko dwa razy, jak liczba wierszy to 2. Najpierw zaczyna się zewnętrzna pętla, a pętla wewnętrzna dla każdej kolumny w jednym rzędzie. Następnie pętla zewnętrzna jest zwiększana, a wewnętrzna pętla itera dla drugiego rzędu, aż wszystkie elementy są dostępne i wyświetlane. Dwa indeksy są używane do pętli wewnętrznej, zaczynając od 0 indeksów.
Konsola.zapis (liczby [i, j]+ "");
Teraz skompiluj i wykonaj go w konsoli.
Każda pozycja odpowiedniego wiersza jest wyświetlana.
Przykład nr 4
Ten przykład dotyczy teraz mechanizmu zapętlania w deklaracji C Sharp 2D i przypisywaniu wartości. Poprzedni wyświetlał tylko elementy przez pętlę. Dynamicznie zadeklarujemy tablicę 2D w programie głównym za pośrednictwem nowego operatora.
Wydrukujemy bieżącą wartość tablicy. Nie przypisaliśmy jeszcze żadnej wartości do tablicy, więc domyślnie; Wartość wynosi 0 dla każdego wiersza i kolumny.
Teraz przypiszmy wartości do tablicy przez zagnieżdżoną pętlę.
A += 5;
arr [i, j] = a;
Użyliśmy 5 liczb od samego początku, a każdy następny indeks przyjmie nowy numer uzyskany, dodając 5 do poprzedniego numeru.
Ponownie użyjemy zagnieżdżonych pętli do wyświetlania elementów tablicy. Będzie to zgodne z tą samą techniką, jak opisano powyżej w poniższym przykładzie:
Teraz wykonaj kod. Zobaczysz to najpierw, przed ogłoszeniem wartości, każdy indeks zawiera 0. Wtedy każdy indeks tablicy będzie miał liczbę wielokrotnie 5 do 20.
Wniosek
Wielowymiarowa tablica jest łatwa do zadeklarowania, postępując zgodnie z kolejnością wiersza i kolumn w tablicy. Kanalny język programowania C jest używany do wdrożenia tablic 2D w systemie operacyjnym Linux. Tablica 2D jest zadeklarowana i dostępna ręcznie i przez pętlę. Łabłona wielowymiarowa to zbiór jednowymiarowej tablicy poprzez zwiększenie obszaru elementów do dodania w jednym pojemniku w postaci tabeli. Wyjaśniliśmy implementację tablicy 3D przez prostą deklarację i przypisując wartości, zastępując wartość i używając pętli w tablicy 2D.