Tablice w języku C
- Tablica to liniowa kolekcja podobnych elementów.
- Tablica jest również znana jako zmienna indeksowa.
- Tablica to grupa zmiennych.
Gdzie możemy użyć tablicy?
Tutaj musimy ocenić średnią 1000 wartości. Musimy więc zadeklarować minimum 1000 zmiennych, aby ukończyć ten program. Zamiast deklarować 1000 oddzielnych zmiennych, używamy tablicy.
Np. [1000] gdzie A [] tablica i 1000 to nie zmienne.
[0] [1] [2] [3] [4] [5]Jest to grupa, ale nie ma indywidualnej nazwy, ale ma liczby indeksu, podobnie jak 0, 1 i 2, i wymaga przylegającej pamięci w pamięci RAM. Indeks nr. jest również nazywany pozycją nr. Ma ten sam typ elementu danych, podobnie jak Int, Char lub Float.
Tablica faktycznie reprezentuje indeks pierwszej zmiennej w tablicy.
Jeśli chcemy uzyskać dostęp do każdej zmiennej, piszemy
a [0] [na początku nazwa tablicy, a następnie kwadratowy wspornik i indeks nr.]
Ale na początku, kiedy deklarujemy tablicę, oznacza to całkowitą liczbę. zmiennych w tablicy,
int a [10] [oznacza to tablicę, w której istnieje 10 zmiennych]
Ale po tym, kiedy piszemy po prostu,
A [0], A [1]… . Oznacza to indeks nr. tablicy
Niech A [0] = 12, A [1] = 8, A [2] = 10, A [3] = 15Przykład 1
#włączaćTutaj pokazujemy, jak deklarowana jest tablica. Za pomocą tablicy obliczamy średnią niektórych wartości.
int main ()int a [10], sum = 0, i; // deklarowanie tablicy.
float avg;
printf („Wprowadź 10 liczb”);
dla (i = 0; i <= 9 ; i++ )
Scanf („%d” i a [i]); // pobieranie od użytkownika w tablicy.
dla (i = 0; i <= 9 ; i++ )
sum = sum + a [i];
AVG = suma / 10.0;
printf („średnia to %f \ n”, avg);
powrót 0;
Wyjście
Wyjaśnienie
Tutaj deklarujemy tablicę o nazwie [], która zawiera 10 wartości. Z pomocą dla pętli, Dodajemy niektóre wartości, które zostaną pobrane od użytkownika za pomocą funkcji scanf (). Następnie obliczamy średnią tej sumy dziesięciu wartości i przechowujemy ją w Avg zmienny.
Deklaracja tablicy
Int a []; Błąd [ilekroć deklarujemy tablicę bez inicjalizacji i nie umieszczamy żadnej liczby między wspornikiem, oznacza to, że wystąpił błąd]
Int a [5];a [0] = 9;
int a [5] = 9,6,8,0,2
int a [] = 9,6,8,0,2
int a [5] = 9,6,8,0,2,4,7 Jest to błąd, ponieważ tablica jest poza zasięgiem
A [5] = 9,6
Ilekroć deklarujemy tablicę bez inicjalizacji, oznacza to, że każdy indeks ma domyślnie istniejącą wartość śmieci.
Kiedy deklarujemy tablicę z inicjalizacją, wolno nam opróżnić kwadratowy wspornik.
Jeśli zainicjujemy tablicę o mniejszej liczbie, pozostałe wartości w indeksie tablicy są domyślnie zero.
Przykład-2
Tutaj pokazujemy, jak działa dynamiczna tablica na danych, a przy pomocy tablicy oceniamy minimalną i maksymalną wartość z grupy liczb.
#włączać#włączać
int main ()
int *a, i, n, min, max;
printf („Wprowadź rozmiar tablicy:”);
Scanf („%d”, & n);
a = (int *) malloc (n * sizeof (int)); // Malloc () jest wywoływany w celu utworzenia tablicy.
dla (int i = 0; i <= n - 1 ; i++ )
printf („arr [%d]:”, i);
Scanf („%d” i a [i]);
min = max = a [0];
dla (i = 1; i a [i])
min = a [i];
if (Max< a[i] )
max = a [i]; // znajdź maksymalną wartość.
printf („Minimum tablicy to: %d”, min);
printf („\ n Maksymum tablicy to: %d \ n”, max);
darmowe (a);
powrót 0;
Wyjście
Wyjaśnienie
Tutaj za pomocą funkcji Malloc () deklarujemy tablicę i otrzymujemy pewne wartości w czasie wykonywania, aby obliczyć minimalne i maksymalne wartości z tych wartości. Deklarujemy dwie zmienne o nazwie Min i Max i drukujemy te zmienne.
Przykład-3
Za pomocą indeksu tablicy odwracamy wartości tablicy tutaj.
#włączać#włączać
int main ()
int *a, n, temp, i;
printf („Wprowadź rozmiar tablicy:”);
Scanf („%d”, & n);
a = (int *) malloc (n * sizeof (int)); // tworzenie tablicy.
dla (int i = 0; i <= n - 1 ; i++ )
printf („arr [%d]:”, i);
Scanf („%d” i a [i]);
dla (int i = 0; i < n / 2 ; i++ )
temp = a [i];
a [i] = a [n - i - 1];
a [n - i - 1] = temp;
printf („Odwrotność tablicy \ n”); // Odwracanie tablicy.
dla (int i = 0; i < n ; i++ )
printf („ %d”, a [i]);
printf („\ n”);
darmowe (a);
powrót 0;
Wyjście
Wyjaśnienie
Tutaj tworzymy tablicę za pomocą dynamicznej alokacji pamięci. Funkcja Malloc () tworzy blok tablicy i dynamicznie otrzymuje pewne wartości. Następnie odwracamy te wartości tablic i drukujemy je.
Przykład-4
Tutaj pokazujemy, w jaki sposób elementy tablicy są kopiowane do innej tablicy.
#włączaćint main ()
int a [100], b [100]; // deklarowanie tablic.
int i, n;
printf ("\ n \ n Skopiuj elementy jedną tablicę do innej tablicy: \ n");
printf ("----------------------------------------------- ----- \N " ) ;
printf („Wprowadź liczbę elementów do przechowywania w tablicy:”);
Scanf („%d”, & n);
printf („elementy wejściowe %w tablicy: \ n”, n);
dla (i = 0; i < n ; i++ )
printf („element - %d:”, i);
Scanf („%d” i a [i]);
/* Kopiuj elementy pierwszej tablicy do drugiej tablicy.*/
dla (i = 0; i < n ; i++ )
b [i] = a [i]; // Kopiowanie elementów.
/ * Drukuje elementy pierwszej tablicy */
printf („\ n elementy przechowywane w pierwszej tablicy to: \ n”);
dla (i = 0; i < n ; i++ )
printf („ %d”, a [i]);
/* Drukuje elementy skopiowane do drugiej tablicy. */
printf ("\ n \ n Elementy skopiowane do drugiej tablicy to: \ n");
dla (i = 0; i < n ; i++ )
printf („ %d”, b [i]);
printf ("\ n \ n");
powrót 0;
Wyjście
Wyjaśnienie
Tutaj zadeklarowaliśmy tablicę nazwaną A []. W tej tablicy bierzemy pewne wartości od użytkownika. Teraz zadeklarowaliśmy kolejną tablicę nazwaną B []. Elementy tablicy B [] są kopiowane z elementów tablicy A [] i wydrukują te wartości zarówno tablicy A [], jak i B []. Widzimy, że to samo wyjście jest generowane, ponieważ są one kopiowane wersje.
Wniosek
Tutaj szczegółowo omawiamy podstawową koncepcję tablicy. Tablica to procedura przechowywania wartości w pamięci. Za pośrednictwem tablicy możemy szybko uzyskać dostęp do dowolnego elementu. Ale tablica ma pewne ograniczenia dotyczące jej przydatności, ale jest bardzo przydatne w perspektywie programowania.