ARGC i Argv w C ++

Wiele się nauczyliśmy o tym, jak wcześniej przekazywać parametry w funkcjach. Dalej odkryliśmy, dlaczego parametry są przekazywane i co otrzymujemy w zamian od funkcji. Często jednak nie dostarczaliśmy żadnych argumentów ani parametrów do funkcji Main (. W programach C ++ możemy również przekazać parametry w funkcji Main (. Te parametry są wywoływane argumenty wiersza poleceń lub parametry wiersza poleceń. Parametry przechodzimy podczas uruchamiania programu w oknie wiersza polecenia tuż po nazwie programu. Te dwa parametry to „Argc” i „Argv”. „ARGC” oznacza liczbę argumentów i służy do przechowywania nieujemnego argumentu typu liczb całkowitych, w tym nazwy programu. ARGV oznacza wektor argumentów, ponieważ jest to wskaźnik postaci tablicy, która przechowuje rzeczywiste parametry.

Składnia:

To jest składnia przekazywania argumentów wiersza poleceń w języku programowania C ++. Ponieważ jest to wiersz poleceń, reguła integracji argumentów pozwala nam przekazać parametry w metodzie głównej () programu bez napotkania jakiegokolwiek błędu w kodzie. Nazwa funkcji „Main” zostanie napisana jako pierwsza. Następnie przekazamy argument „Argc” typu liczb całkowitych i tablicę „Argv” w małych wspornikach main (.

Przejdźmy do przykładów argumentu wiersza poleceń i poprawnie zrozum, jak dobrze te parametry będą zachowywać się, gdy przekazujemy je do funkcji Main ().

Przykład 01:

Użyjmy rzeczywistego przykładu argumentu wiersza poleceń, aby lepiej zrozumieć, jak używać argumentów wiersza poleceń w języku programowania C ++. Wykorzystaliśmy tłumacz dev-c ++ do konstruowania parametru wiersza poleceń w C ++, który przekształca kod w język komputerowy. Przed użyciem jakichkolwiek funkcji w programie najpierw zintegrujemy pakiet dla predefiniowanej funkcji, ponieważ metody CIN () i Cout () są podstawową podstawą dowolnego programu używanego do zbierania informacji od użytkowników i reprezentujących je w oknie konsoli użytkownika.

W tym celu dołączyliśmy plik nagłówka „#Include”, abyśmy mogli użyć tych metod w istniejącym programie. Następnie, aby zapobiec przypisaniu tej samej nazwy w całym kontekście w bieżącym programie, musimy użyć deklaracji „Używając przestrzeni nazw”. Jeśli nie napisaliśmy deklaracji przestrzeni nazw przed funkcją Main (), musimy napisać „STD” z każdą wbudowaną metodą języka C ++.

Teraz opracujmy funkcję Main () po włączeniu przestrzeni nazw i plik nagłówka w programie. Jako sposób na wdrożenie idei argumentów wiersza poleceń, najpierw napiszemy typ zwrócenia funkcji, który jest typem liczb całkowity. Pierwszym przekazanym przez nas argumentem jest „Argc” typu liczb całkowitych, abyśmy mogli policzyć liczbę parametrów, które zamierzamy wprowadzić w czasie wykonywania programu. Następnie parametr to „Argv” typu znaku, więc jeśli wprowadzimy wartość argumentu w postaci, zaakceptuje tę wartość, a także pokazałby indeks za pomocą wskaźnika „*” z argumentem „Argv”.

#włączać
za pomocą przestrzeni nazw Std;
int main (int argc, char ** argv)

Cout << "*-----Implementation of Command Line Arguments in C++-----* \n";
Cout <<"Program Name is: " << argv[0] << endl;
Cout << "The Total Number of Arguments are: " << argc <dla (int i = 0; i < argc; ++i)

Cout <<"The Argument Value at ["<
powrót 0;

Aby napisać kod w ciele funkcji Main (. Chcemy wyświetlić wiadomość do ekranu wyjściowego za pomocą metody Cout (), aby użytkownik mógł zrozumieć, co wdrażamy w programie. Aby wyświetlić nazwę przykładu, który stworzyliśmy, przeszliśmy tablicę „argv []” w instrukcji Cout ().

„ENDL” jest używany na końcu instrukcji Cout (), aby kompilator wyświetlał wynik w nowej linii. Dostarczyliśmy do programu opcję „ARGC” w celu ustalenia liczby argumentów. Aby wyświetlić indeks każdego argumentu w programie, użyjemy „dla pętli”. W ciele dla pętli przekazamy argument „argv”, aby wyświetlić argumenty jeden po drugim w nowej linii. Po wdrożeniu programu zwrócimy 0 do metody main (), aby tłumacz zatrzymał wykonanie programu.

Aby wyświetlić dane wyjściowe wyżej wdrożonego kodu, otworzymy wiersz polecenia Windows, pisząc „CMD” na pasku wyszukiwania menu głównego. Okno wiersza polecenia będzie takie:

Teraz napiszemy ścieżkę pliku, w którym ten plik programu jest zapisywany w wierszu polecenia Windows. Jak widać poniżej przykładowa ścieżka pliku:

Aby wejść do folderu CPP, w którym zapisano projekt1, napiszemy następujące polecenie, a następnie wejdziemy do folderu CPP:

Teraz możemy uzyskać dostęp do wyników programu, pisząc nazwę programu „Project1”:

Przypadek 01: W tym wyjściu nie wprowadziliśmy żadnych argumentów. Ale tutaj pokaże nam, że istnieje jeden argument, ponieważ w argumencie wiersza poleceń pierwszym argumentem zawsze będzie nazwa programu, a tutaj jest „Project1”:

Przypadek 02: Aby wstawić wartości do programu, ponownie najpierw napiszemy nazwę programu „Project1”, a następnie wstawiamy ciąg, który możesz zobaczyć poniżej w oknie wiersza polecenia. Po pierwsze, wyświetla tytuł programu, który mówi użytkownikowi, że zaimplementowaliśmy technikę argumentu wiersza poleceń. Następnie wyświetla nazwę programu, a następnie mamy całkowitą liczbę argumentów. A następnie wyświetla argumenty jeden po drugim z ich wartością indeksu.

Wniosek

W tym samouczku studiowaliśmy argumenty linii poleceń w języku programowania C ++. Krótko omówiliśmy użycie argumentów wiersza poleceń, a także poznaliśmy zasady pisania. Prowadziliśmy instancję zawierającą szczegółowy opis każdego wiersza kodu. Nauczyliśmy się również sposobu dostępu do wyjścia argumentu wiersza poleceń w języku C ++.